01. To nie jest sen, rzeczy naprawdę dzieją się…

 /Magda/

Była 4.38, od godziny starałam się zasnąć, jednak bezskutecznie. Byłam już na siebie z tego powodu zła, bo zamiast rzucać się z boku na bok mogłam jeszcze coś zarobić, a tak od dwóch godziny czas się marnował. To Kaśka wygoniła mnie wcześniej do domu, mimo iż była sobota ruch w Hadesie był niewielki. Wieczorek uznała, że mam się wyspać, by jutro na meczu zachować, choć namiastkę przytomności umysłu. Już od tygodnia chodziłam podekscytowana tym, że znów pojadę na mecz naszej reprezentacji.
Siatkówka to było moje drugie życie. Szkoda, że tylko drugie. Teraz w wieku 23 lat plułam sobie w brodę, że te 3 lata temu zrezygnowałam z poważnego grania. O, ile poważnym graniem można nazwać to, że należałam do klubu, który plasował się w środku tabeli drugiej ligi. Wtedy na kilka miesięcy nawet moja gra zeszła na drugi plan, liczył się tylko on. Zaślepiona uczuciem szybko zmieniłam swoje priorytety, szkoda, że nie wiedziałam, iż jestem tylko zabawką. Potem, gdy cała ta historia się skończyła chciałam wrócić, ale w drużynie nie było już dla mnie miejsca. Pozostało mi, więc od tej pory być po drugiej stronie barykady. Często mówi się, że dom jest tam, gdzie serce twoje. Ja swojego miejsca na ziemi chyba nadal szukałam. Sama nie wiedziałam, gdzie ono jest. Na boisku czułam się najlepiej, po za nim bywało różnie. Ale, wtedy nie zawalczyłam, nie poszukałam innego klubu, poświęciłam się  studiom które właśnie rozpoczynałam. Teraz mój dom dzielił się na mieszkanko w Krakowie a dom rodziny. Miałam jednak wrażenie, że gdzieś daleko poza granicami kraju też znalazła bym dom w ojczyźnie moich dziadków, w Rosji.
Sama urodziłam się w Bukowinie Tatrzańskiej, pierwsze lata życia spędziłam w Nowym Sączu, a później w raz z rodzicami, którzy poszukiwali pracy przeniosłam się do Wojnicza. Po śmierci ojca znów przyszło mi adaptować się do nowego otoczenia i miejsca. Tym razem z mamą wyładowałyśmy w Tarnowie i tam teraz był mój dom rodzinny. Niestety, coraz częściej z powodu Jana przestałam go tak traktować. Mój ojczym uważał, że osoba w moim wieku może już spokojnie być samo wystarczalna, tak, więc starałam się spędzać w nim najmniej czasu jak się dało.
Przeprowadzka do Tarnowa przyniosła mi jedną wspaniałą rzecz, los postawił na mojej drodze Kasię. Przesiedziałyśmy w jednej ławce połowę podstawówki i całe gimnazjum. Przeżyłyśmy razem wiele przygód, pakowałyśmy się w kłopoty, zaliczałyśmy pierwsze randki, pocałunki, wagary, palone po kryjomu papierosy i pity alkohol. Wszyscy wokoło dziwili się, jak nasza przyjaźni trwa mimo tego, że obie bardzo różniłyśmy nie tylko pod względem charakteru, ale też sytuacji materialnej. Ja wychowywana, wtedy jeszcze przez matkę, która sama szukała kogoś, by się nią zaopiekował po śmierci ojca. Ona z rodziny z tradycjami, gdzie od pokoleń budowała się ich potęga, a jej ojciec był regionalnym potentatem w branży rozrywkowo gastronomicznej. Pieniądze pochodzące z tej działalności zapewniały jej byt na wysokim poziomie, ale Kaśka nie różniła się niczym od innych, nie wywyższała się, często nawet wstydziła się tego, że ma wszystko, a inni muszą na to ciężko pracować. Pamiętam, gdy nasza przyjaźń została wystawiona na próbę. Gdy zostałyśmy zatrzymane przez policję i oddelegowane przez mundurowych do domu. To wtedy brunetka postawiła się swoim rodzicom pierwszy raz, wbrew zakazom nadal się ze mną przyjaźniła. Ja sama wiedziałam, że towarzystwo, w którym się w tym okresie obracałam, nie przyniesie mi niczego dobrego, ale ten świat mnie równie mocno fascynował co przerażał. Na szczęście pewnego dnia siatkówka zdołała się przebić przez to jeszcze mocniej. To ona uratowała mnie przed tamtym życiem, dając całkiem nową lepszą szansę. Czasami ludzie pytają mnie, komu zawdzięczam to, co już osiągnęłam. Zawsze odpowiadam nie komu a czemu, to siatkówka wskazała mi właściwą drogę, to dzięki niej jestem w tym miejscu teraz. Niedługo, bo za miesiąc zbliżała się obrona mojej pracy licencjackiej z dietetyki, a później kolejny wybór uczelni, by móc kontynuować to co również pokochałam i z czym chciałam związać swoją przyszłość. Sama nie wiem, kiedy z powodu tych rozmyślań zasnęłam, za to wiem na pewno, że moją ostatnią myślą było to, iż już za kilka godzin znów znajdę się między tymi fantastycznymi kibicami, by móc dopingować naszych chłopaków. 

***

 /Kaśka/

Stałyśmy za bocznymi bandami na Podpromiu, do meczu było jeszcze około 40 minut. Sama się sobie dziwiłam jak dałam się namówić Magdzie na to żebyśmy do Rzeszowa pojechały pociągiem. Nie dość, że w naszym „kochanym” środku lokomocji spociłam się, jak bóbr, bo z żar z nieba lał się niemiłosierny to jeszcze teraz zamiast usiąść na naszych miejscach kolejny raz okrążałyśmy boisko. Ok. nie żebym była niezadowolona, bo wiem jak ta moja blond wariatka kocha tą dyscyplinę, ale kac po wczorajszym męczył mnie niemiłosiernie i wolałabym siedzieć, a nie stać. Nie wiem może w ostatni czasie troszkę przeholowywałam z alkoholem, ale trzeba było korzystać z okazji. U nas w Hadesie był zwyczaj, że półgodziny przed zamknięciem klient może postawić drinka pracownikowi. Lubiłam z tego przywileju korzystać, jeszcze, gdy stawiał jakiś przystojniak. Teraz starałam się jednak skupić na tym co od dobrych 15 minut trajkocze mi do ucha Magda. Na samo to, jak nawijała o siatkówce, gęba mi się śmiała. Kochała to i wiedziała o niej wszystko, gdyby w środku nocy ktoś wyrwał ja i zaczął wypytywać o parametry zawodników czy ich przynależność klubową odpowiedziałaby bez zająknięcia. Nie oszukujmy się i mnie urzekła ta dyscyplina, może nie byłam jakimś zagorzałym kibicem, ale rozgrywki reprezentacyjnie oglądałam na bieżąco, z ligą było gorzej, ale Madzia nadrabiała za nas obie.
-Chodźmy już usiąść przecież z tych miejsc, które mamy wszystko będzie widać jak na dłoni- jęknęłam przebierając z nogi na nogę. Niestety, moje nowe czerwone szpilki mocno zaczęły dawać mi się we znaki.
-A mówiłam ci żebyś nie stroiła się jak Stróż w Boże ciało…- spojrzała na moje stopy- ale ty zawsze jesteś mądrzejsza ode mnie- oczywiście wiedziałam, że mnie zbeszta i jak zwykle miała racje.
Może przesadziłam, ale jakoś dziś rano te szpileczki aż podskakiwały w moją stronę bym je założyła. Po drugie miło było poczuć się przynajmniej raz na jakiś czas wyższą od mojej przyjaciółki. Zawsze zazdrościłam jej tych dodatkowych 10 centymetrów. Ona sama jak zwykle ubrała się skromnie, nie lubiła rzucać się w oczy. I tak to, że założyła na siebie kolory barw narodowych a szczególnie czerwoną bokserkę to był szczyt jej możliwości, nie znosiła, bowiem tego koloru.
-Patrz Panas idzie- pociągnęła mnie za ramie w prawą stronę.
O tak, właśnie szedł najprzystojniejszy trener jakiego znam, w ogóle facet po 40, który mi się podobał.
-Nasi mogli, by już przyjść, Francuzi zresztą też- pamiętałam doskonale naszą eskapadę na finały Ligi Światowej w Katowicach. Robiłam tym wypadem prezent urodzinowy dla Magdy a i sama miałam taki sam ubaw jak ona. Polubiłam, wtedy ekipę Francuzką i chciałam ich ponownie zobaczyć.
Niedługo, potem gdy ciągle nie udało mi się zaciągnąć blondynki na trybuny na boisko wkroczyli Francuzi a zaraz po nich Polacy. Nasze aparaty poszły w ruch na dobre kilka minut.
-Nie mogę patrzeć na tego Kłosa. Normalnie krew mnie zalewa, że on jest w kadrze a Kadzia nie ma- wiedziałam, że prędzej czy później ten temat wypłynie. Od czasu powołań ciągle słyszałam to jak Krasikov nie mogła przeboleć, że Castellani ominął najlepszego środkowego. Byłam pewna, że ona teraz będzie nawijać tylko o tym.
-No przecież trzeba być ślepym, żeby na jego miejsce powołać taką miernotę, która nie ma ani zagrywki a i piłki nie potrafi mocno uderzyć! Niedobrze mi się robi jak widzę, kiedy środkowi głaskają piłkę zamiast porządnie przywalić!- złościła się coraz bardziej -Wkurza mnie to, że u nas coraz mocniej dają o sobie znać układy, pewnie to przez, to nie ma Łukasza w kadrze, bo komuś podpadł. Na Boga to wicemistrz Rosji i on teraz marnuje się siedząc w domu!- niewiele brakowało a zaczęła, by tupać ze złości jak mała dziewczynka Dobrze jednak wiedziałam, iż boli ją to, że w siatkówce zaczyna się dziać coś niedobrego.
-Nie powiedziałbym, że się marnuję- usłyszałyśmy rozbawiony głos za swoimi plecami.

***

/Łukasz/

Postanowiłem poodwiedzać stare kąty. Ostatnio, gdy bywałem w Polsce ograniczałem się do przebywania w Olsztynie i okolicach razem z Melką. Teraz sezon ligowy dobiegł końca powołania do kadry zabrakło co wcale mnie nie zdziwiło, ale nie chciałem rezygnować z kontaktu z chłopakami. To, że miałem otwarty konflikt z Danielem, Krzyśkiem i Ryszardem to całkiem inna sprawa. Rzeszów i mecz naszych z Trójkolorowymi był dobrą okazją do spotkania się z kadrowiczami jak i z Igłą, który przechodził rekonwalescencję po operacji kolana. Nie udało mi się wyciągnąć Krzyśka na Podporomie stwierdził, że wystarczy mu wczorajszy dzień, który spędziliśmy z chłopakami. Poszedłem, więc sam, po meczu czekała mnie droga do Częstochowy, by odwiedzić Benka Szczerbaniuka. Stałem z boku i obserwowałem jak trybuny powoli wypełniają się kibicami w narodowych barwach, robiło się coraz tłoczniej Mnie zauważała niewielka liczba osób, brak stroju reprezentacyjnego i bejsbolówka robiły swoje. Niedaleko mnie stały dwie dziewczyny, miałem wrażenie, że obie są z jakiegoś portalu internetowego, ponieważ ciągle pstrykały fotki. Różniły się od siebie nie tylko wyglądem, ale i stylem ubioru. Blondyna mimo płaskich sandałów, gdy się prostowała była równa z brunetką, która wbiła się w wysokie szpilki. Jedna w skromny makijażu druga z krwisto czerwonymi ustami, które podkreślały jeszcze bardziej pełne wargi. U tej pierwszej jasne pasma kończyły się tuż za linią karku doskonale odsłaniając plecy, które zdobił zmysłowy tatuaż feniksa, u drugiej gęste ciemne pukle sięgały za linię łopatek. Powoli się do nich przybliżyłem i przysłuchiwałem się rozmowie. Nie spodziewałem się, że to blondynka będzie tutaj wiodącą postacią. Coraz bardziej zdumiony przysłuchiwałem się temu jak zaciekle broni mnie i z jaką ochotą widziałaby mnie ponownie w kadrze. Nie odczułem tego, by była jakąś zadurzoną we nie fanatyczką, co mi, więc szkodziło sprawdzić, co tak naprawdę o mnie sądzi. Może to było tylko zwykłe gadanie jakiejś początkującej dziennikarki.
-Nie powiedziałbym, że się marnuję- zagadnąłem do nich śmiejąc się, a gdy obie się odwróciły z rozbawieniem musiałem stwierdzić, że zrobiłem, im sporą niespodziankę.
-Miło mi słyszeć, że ktoś tak zaciekle mnie broni, choć ani trochę mnie nie zna- spojrzałem blondynce w oczy, a jej twarz spłynęła rumieńcem. Czyli mój urok ciągle działał jak należy.- Zdradzicie mi swoje imiona, moje piękne zwolenniczki.
-Kaśka- pierwsza odezwała się brunetka i podała mi rękę.
-Magda- potem poznałem również imię blondynki.
-Czyli co naprawdę twierdzicie, że nasz środek jest aż tak marny?- byłem ciekaw ich opinii, Czy to prawda czy tylko takie puste gadanie i szukanie sensacji w mojej osobie.
-Przecież to widać. Jedyna nadzieja w Czarnowskim, w Nowakowskim, jeżeli się przebudzi i kiedyś w Wiśniewskim- Magda wyliczyła skrupulatnie. Miałeś świetny sezon, sama widziałam. Jeden z liderów drużyny, wybrany do grona najlepszych środkowych w lidze, a teraz zamiast tam- wskazała na boisko- jesteś tutaj.
-Cóż poradzić- uciąłem krótko, nie będę przecież niczego zdradzać, jeszcze wykorzystały, by to w jakiś sposób.- Chcesz mi powiedzieć, że śledziłaś rozgrywki w Rosji?
-Śledziła to mało powiedziane- wtrąciła Kaśka.- Ona ogląda wszystko, ligę polską, rosyjską, a nawet włoską i jeszcze w tym wszystkim znajduje czas na studia i prace.
-To podziwiam determinacje, mi samemu nawet nie chciało się śledzić naszych rozgrywek ligowych, o polskich nawet nie wspomnę.
-Kaśka przesadza z tym, że oglądam wszystko, staram się, ale mam też inne obowiązki. U nas jak jest każdy widzi, Pliński nie pociągnie już całego sezonu, a młodzi nie mają ogrania.
-Głowa do góry przed tymi chłopakami jeszcze sporo lat ciężkiej pracy, ja też, kiedy zaczynałem…-poczułem jak ktoś łapie mnie za bark, był to Włodek Sandalski.- Przepraszam- powiedziałem do dziewczyn i oddaliłem się na rozmowę, która trwała do początku meczu. Ta krótka wymiana zdań i przysłuchiwanie się dziewczyną wcześniej połechtało moją próżność, miło było wiedzieć, że są jeszcze tacy kibice. Niestety, gdy wróciłem ich już nie było. Na próżno szukałem tych twarzy wśród zgromadzonych ludzi, a szkoda, bo byłem ciekaw co mają mi jeszcze do powiedzenia.

***

/Magda/

-Jak się zaraz stąd nie ruszymy to będziemy wracać późniejszym pociągiem. A przecież jutro rano mamy wracać na uczelnie. Jak tu chcesz jutro prowadzić niewyspana?- siedziałyśmy pod Podpromiem na krawężniku. Kaśka zapierała się, że nie pójdzie ani kroku więcej, szpilki postawiła obok siebie a sama rozmasowywała obolałe stopy.
Ja czułam się dziwnie. Mecz się odbył, przegraliśmy zero do trzech, ale za wiele z tego spotkania nie pamiętam, wiem, że na boisku w pewnym momencie równocześnie na przyjęciu pojawi się Zbyszek z Bartkiem, ale nic dobrego nam to nie przyniosło. Sama myślami byłam, gdzie indziej. Nie wierzyłam, że spotkałam tam jego, do tego wymieniłam z nim parę moich własnych spostrzeżeń, a on mnie nie wyśmiał. W rzeczywistości Łukasz był taki jak zapamiętałam go z innych meczy reprezentacyjnych, pewny siebie, ale ogniki radości w jego oczach sprawiały, że był bardziej dostępny, ciepły, a nie tak przerażający, jak Bartman, którego wzrok przeszywał na wylot. Te kilka chwil rozmowy odmieniło ten dzień na dobre. Nie chciała za dużo mówić jakie wrażenie na mnie to wywarło, bo Kaśka zaraz wzięłabym nie za jakąś hotkę, z których już nie raz się wyśmiewałyśmy, a po drugie sama wolałam się stopować. Przecież to nic nie znaczy, zwykła krótka rozmowa, a ja przeżywałam w duchu jak mrówka okres. Szczerze i tak to spotkanie zamieniła bym na, to by Łukasz był tam na boisku z chłopakami.
-Zadzwonię po taksówkę, naprawdę nie dam rady dojść do dworca- Kasia sięgnęła po smartfona a w tym czasie oba autokary z reprezentacjami opuściły parking.- Jaki tu jest adres?- dopytywała brunetka.
-Podpromie 10, wystarczy, że powiesz hala Podpromie- pokręciłam głową, czasami dziwiłam się, że to ja jestem blondynką, a nie ona .
Przy nas zatrzymał się czerwony Lexus który również opuszczał hale. Byłam pewna, że zaraz nas ktoś ochrzani za to, że tutaj siedzimy. Szyba powoli się opadała w dół.
-Może was gdzieś podrzucić?- zapytał a zanim zdążyłam odpowiedzieć Wieczorek już zrobiła to za mnie.
-Czemu nie- powiedziała pierwsza i pakowała się do samochodu.

Pierwszy raz ciężko pisało mi się początek opowiadania. Może to jakiś znak, że nie powinnam w ogóle zaczynać? Dobra rozdział jest, oddaje go do waszej oceny.

Troszkę muszę was ostrzec akcja będzie się tutaj rozwijać stopniowo nie wszyscy bohaterowie pojawią się od razu. W opowiadaniu mamy maj 2010, wszystkich bohaterów przewiduje dopiero w akcji wrzesień-paździenik 2010. Tak ułożyła to sobie moja wyobraźnia, nie będę nic zmieniać, bo wszystko tylko się popląta.

U wszystkich bohaterów narracja będzie pierwszoosobowa. Sama jestem zaskoczona, ale przechodząc do Kaśki zwyczajnie również wybrałam tę narrację i tak już zostawiłam. Mam nadzieję, że z panami w tym opowiadaniu i taką narracją też sobie dam jakoś radę.

Jutro początek ME, nie nastawiam się na nic. W zeszłym roku byłam pełna nadziei i co mi potem zostało, tylko pęknięte serce. Wole być miło zaskoczona, a, jeżeli nie, zawód będzie mniejszy.