15. Zarzucona sieć.

/Karolina/

     Propozycja Grześka mnie nie zaskoczyła, bo nie był to przecież pierwszy raz, gdy Łomacz próbował mnie gdzieś wyciągnąć. Zaskoczyła mnie, za to moja reakcja to, że nie odmówiłam mu tak jak zawsze miałam w zwyczaju ucinając wszystko krótkim, ale taktownym wykrętem. Dziś tak po prostu powiedziała, że się zastanowię. Wiedziałam, że nie powinnam, że lepiej było, by go kolejny raz zbyć niż robić nadzieję, przecież ja nie mam prawa być z nikim, a podświadomie dało się wyczuć, że Grześ do mnie lgnie a te moje odpychania jego osoby nie działają tak skutecznie jakbym chciała. Gdyby wiedział o mnie wszystko, sam zauważył, by, że nie jestem dla niego, bo, kto, by chciał żyć z kimś, kto nosi w sobie piętno choroby. Rozważałam już nie raz, by powiedzieć mu o wszystkim a tym samym zniechęcić go do siebie, ale w ostateczności hamowałam się, ponieważ czułam, że będzie mi brakowało tego szczerego spojrzenia, spojrzenia bez litości. Gdybym o wszystkim mu powiedziała to zapewne tylko litość dostrzegła bym w tych szafirowych tęczówkach.

     Chciałam żyć normalnie, choć ta normalność nigdy nie będzie mi dana. Miałam jednak jej namiastkę, odkąd zawitałam do Polski a dwie przyjaciółki z Tarnowa zamieszkały wraz ze mną. Dlatego teraz jak najszybciej pragnęłam podzielić się z nimi nowiną o imprezie. Magdę zastałam można, by rzecz jak zwykle w kuchni, gdzie przyrządzała swoje ulubione czekoladowe muffinki z waniliowym kremem.

- Kaśka jest? – zapytałam, zanurzając palec w słodkim jasnym kremie.

- U siebie, nagrabiła sobie trochę i teraz się ukrywa. Jak ją dobrze znam to nie długo to już potrwa – wskazała na piekarnik, gdzie pierwsza porcja babeczek powoli nabierała rozmiarów, a aromat zaczął wydobywać się z jego wnętrza.

- Ile jej dajesz, mniej niż minutę czy więcej? – dobrze wiedziałam, że brunetka długo nie wytrzyma i prędzej czy później pojawi się w kuchni.

- Więcej - odezwała się blondynka.

- A ja ci mówię, że mniej – i nie pomyliłam się, ponieważ Wieczorek momentalnie stanęła w drzwiach ze skruszoną miną, ale zaraz obie się do siebie uśmiechnęły, więc cokolwiek się wydarzyło przed moim przyjściem właśnie odeszło w niepamięć.

- O co tym razem wam poszło? – byłam ciekawa co tym razem na moment poróżniło przyjaciółki.

- O nic!

- O Biereżkę! – odpowiedziały równocześnie. Ja zdążyłam tylko spojrzeć to na jedną to na drugą nim każda ponownie się odezwała.

- Widzę, że schowałaś już ten bukiet od niego, to na nic i tak wszystko opowiem Karolinie. Wiesz, że Jurij się do naszej Madziusi zaleca, a ona udaje, że to nic takiego. Już ja ją tam znam – mówiła tak jakby Krasikov wcale nie było z nami w pomieszczeniu.

- To nic takiego, nie słuchaj jej, ona jak zwykle wszystko przekręca i wyolbrzymia – protestowała blondynka.

- Ja wyolbrzymiam!? A ty udajesz, że to nic nie znaczy. Ja znam facetów, kwiaty zawsze coś znaczą, mnie nikt nie oszuka – posiłkowała swój argument Kaśka.

- Mnie jeszcze nikt nie zdobył jednym bukietem i on też tego nie zrobi – wściekła się trochę Magda.

-Może i nie, ale po kiego udajesz, że jest ci obojętny, jak dobrze wiem, że tak nie jest! – jak zawsze żadna z nich nie chciała odpuścić, postanowiłam przerwać nim znów rozpęta się między nimi kłótnia. Choć dziewczyny po nich dość szybko się godziły to wolałam, żeby akurat teraz wcale do tej kłótni nie doszło.

-Może sama niedługo się przekonam jak to z nim jest, na tej imprezie na jakiej go spotkamy- rozpoczęłam trochę pokrętnie tym samy zwracając ich uwagę .

-Jakiej imprezie? – Kaśce nie trzeba było tego słowa powtarzać dwa razy.

- Grzesiek zaprosił nas na imprezę urodzinową do Aleha – wytłumaczyłam i widziałam, że Wieczorek znów chce coś powiedzieć, ale Magda ją ubiegła.

- Wszystkie? I ja nic o tym nie wiem, przecież widziałam go dziś dwa razy, nic nie wspominał – zastanowiła się.

- Stwierdził, że najpierw zapyta mnie, no i ja powiedziałam, że się zastanowię – pobieżnie zobrazowałam rozmowę z Łomaczem.

- Karol nie poznaję cię! Nie powiedziałaś mu nie. Jestem z ciebie dumna. Mówiłam, że tobie potrzeba tylko czasu, by się do niego przekonać – Kaśka zaczęła mnie ściskać z radości.

- Głównie to dlatego tak powiedziałam, bo wiem, że będę mieć was gdzieś obok. Ja nadal nie jestem przekonana czy zbliżanie się do Grześka to dobry pomysł – dopiero gdy wypowiedziałam te słowa zorientowałam się, że znów rozpoczęłam dyskusję którą prowadziłyśmy już nie raz.

- Magda powiedz jej coś, bo ona znów zaczyna – uderzyła w jęk Wieczorek.

- Tyle razy ci mówiłyśmy, że twoja choroba nie stoi na przeszkodzie. Sama powiedz czy teraz coś jest nie tak? – pytała mnie. – Kaśka ma rację, Karol czy my same zmieniłyśmy zachowanie względem ciebie, gdy dowiedziałyśmy się prawdy –pokiwałam przecząco głową. – No widzisz. Ja ci mówię, że Grzesiek też nie będzie miał ku temu żadnych powodów, by coś się zmieniło na gorsze. Wiem jak cię traktowali rodzice, zrobili z tego największy grzech i wadę, której nikt nie zaakceptuje, ale przecież tak nie jest – tłumaczyła.

- Tak, ale to jest we mnie – wiedziałam, że one nie do końca rozumieją, że nigdy się od tego nie uwolnię a z biegiem czasu będzie gorzej, do tego mogłam przekazać chorobę moim dzieciom. Tego nie chciałam najbardziej dlatego już dawno podjęła decyzję, że z nikim się nigdy nie zwiążę.

- Karolina, bo nie mam siły, nic ci nie jest, żyjesz normalnie i nic nie zagraża niebezpieczeństwu ani tobie ani osobom, z którymi przebywasz, a to… - wskazała na małe urządzenie, które niefortunnie została odkryte - … to ci tylko pomaga, a wiem, że i bez tego dajesz sobie radę.

- Madziu ja wiem, ale to dla mnie nie jest takie proste – walczyłam dzień w dzień na swój własny sposób ze swoim problemem, chyba teraz nastał czas, by zacząć wygrywać. Choć bardzo się bałam to chciałam spróbować.

- My się postaramy, by było ci łatwiej. Pójdziemy na imprezę i będziemy się świetnie bawić – Kasia objęła mnie mocno.

- Wy pójdziecie. Ja nie mam zamiaru przebywać z Kadziewiczem więcej niż jest to konieczne, a mogę się założyć, że on również tam będzie – wypaliła nagle Magda.

- O nie moja droga albo idziemy wszystkie albo ja na pewno nie idę – zaszantażowałam ją.

- Nie masz wyboru, teraz będziesz musiała iść, by wreszcie nasza Karolina poznała smak polskiej imprezy – roześmiała się Kaśka. Ja sama nie chciałam do niczego zmuszać Krasikov i jeżeli ta bardzo upierała, by się przy tym, że tak czy siak nigdzie nie pójdzie to wybrałabym się na tą bibę tylko z Wieczorek i Łomaczem.

- Jak któraś z was się upije to nie będę jej holować do domu – stwierdziła Magda uśmiechając się, tym samym już wiedziałam, że Grześ będzie miał trzy urocze towarzyszki imprezy.

***

/Magda/

     Można powiedzieć, że zaaklimatyzowałam się w Resovi. Miałam swój własny grafiki dopasowany do zajęć na uczelni i nic mi nie przeszkadzało w łączeniu tych dwóch funkcji. Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że nawet obecność Łukasza nie była tak denerwująca i uciążliwa jak z początku przypuszczałam. Gdy widzieliśmy się dzień po tym jak wyrzuciłam go za drzwi przywitał się ze mną serdecznym „cześć” i oddalił się bez słowa kontynuacji. Myślałam, że będzie mnie ignorował a tutaj proszę. Sama również ograniczyłam się tylko do pozdrowień, wiem, że to śmieszne, ale już lepiej, że to wygląda jak wygląda niż mielibyśmy na każdym kroku drzeć ze sobą koty. Tak chyba było lepiej, ale nie uniknęłam dzięki temu powracających wspomnień, te nie chciały zniknąć. Grzesiek wspominał mi też coś o tym, że chłopaki plotkują w szatni na mój temat. Gdy jednak próbowałam wyciągnąć z niego coś więcej to zamilkł jak zaklęty. Mogłam o to wypytać również Jurija, z którym już tradycyjnie spotykałam się na papierosie, ale nie chciałam go w to mieszać. Grześ to, co innego, on był wtajemniczony, Biereżko, by z pewnością coś chapnął o Kadziewiczu a ja w swojej głupiutkiej główce dorobiła do tego ideologie jak trylogia Sienkiewicza.

     Układałam plan diety dla zawodników na kolejny tydzień, gdy charakterystyczne pukanie, które już zdążyłam poznać na dobre rozległo się po pomieszczeniu.

- Cześć – uśmiechnęłam się do Rosjanina, którego wilgotna zapewne po prysznicu czupryna pojawiła się w drzwiach.

- Masz chwilę? – jego ton był jakiś podejrzanie poważny. Widziałam się z nim już dzisiaj i wtedy zachowywał się, inaczej. Normalnie.

- Mam się bać? Wyglądasz jakbyś coś przeskrobał – ten usiadł na rogu biurka uśmiechając się niewinnie. Trochę mu to nie wyszło .

- Nic nie zrobiłem – uniósł ręce w geście obrony czym tylko mnie rozśmieszył.

- Nie, a wyglądasz na takiego. Podnieś się na chwile, bo usiadłeś na wynikach badań – zrobił to, o co go poprosiłam a później zajął to samo miejsce, no proszę jak mu tu wygodnie. – Nie za wygodnie ci? – nie byłabym sobą, gdybym mu tego nie wypomniała.

- Magda przestań, bo sobie pójdę – pogroził.

- Dobra już nic nie mówię, w ogóle mnie tutaj mnie ma – zanurzyłam wzrok w stertę papierów. Dziś humor mi dopisywał, nie zaszkodzi mi się z nim trochę podroczyć

- Jesteś niemożliwa – stwierdził teatralnie wzdychając. – Robisz coś jutro wieczorem? – wypalił po chwili ciszy którą chyba próbował mnie wybadać czy naprawdę się nie odezwę.

- Mam już plany a co? – może i nie wierzyłam w przeczucia, ale tym razem podejrzewałam, o co Jurij chce zapytać.

- Nic, tak sobie tylko myślałem, ale, skoro masz już plany… - ciągnął.

- Mów, mów słucham cię – między nami wytworzyło się jakieś napięcie, tak z niczego zrobiło się trochę nerwowo przynajmniej ze strony Rosjanina.

- Jest impreza, chciałem cie zabrać, ale, skoro masz plany, to nic tutaj po mnie – trochę się wzburzył, coś mi się zdaje, że Jurij należy do osób, które nie lubią, gdy coś nie idzie po ich myśli.

- Mogłam bym to zmienić – no dobra nie będę tego ukrywać przed samą sobą spodobało mi się to, że chce mnie zabrać do Alka, a ja nadal dotrzymała bym obietnice złożona Karolinie, że będziemy tam wszystkie razem.

- Przestań, nie musisz dla mnie zmieniać planów – zaznaczył. – Nie będę już przeszkadzał, baw się dobrze – teraz mnie totalnie zbił z tropu, z drugiej strony może miał w zwyczaju nagabywać ludzi, tak dobrze go jeszcze nie poznałam.

- Jurij poczekaj – zatrzymałam go w drzwiach. – Ja też wybieram się do Aleha. Możemy iść razem, jeżeli jeszcze chcesz? – Boże, co ja teraz wygaduje, wyszło na to, że to ja jego zapraszam.

- Teraz to ty mnie zapraszasz – no nie, nie dość, że przystojny to jeszcze błyskotliwy. Kiwnęłam tylko głową czując, że się rumienię. –Nie żartujesz? – zapytał stanowczo dając mi do zrozumienia, że tym razem mam sobie nie pogrywać.

- Nie, bardzo chętnie z tobą pójdę – szybko dodałam.

- Dobrze, odezwę się jeszcze – odparł i ruszył do wyjścia. Nie dostrzegłam w jego oczach radości nadal był nieco oschły taki jaki się stał, gdy zaczęłam go wkręcać z tymi planami. Czyżbym aż tak mocno go tym zdenerwowała? Powinien się chyba ucieszyć, a nie odejść o tak. A może to ze mną było coś nie tak i ja się doszukiwałam w zwykłej reakcji nie wiadomo czego .

***

/Jurij/

     Wszystko szło po mojej myśli, Magda od początku wpadła w zastawioną przeze mnie sieć. Do tego było wyraźnie widać, że niczego nie podejrzewa. Niby sprawiała wrażenie ostrożnej, może trochę niedostępnej a, z drugiej strony szukała kontaktu. Sprawę oczywiście ułatwiło mi to, że ta znała doskonale język rosyjski coś czułem, że dziś pozna smak mojego własnego. Nie byłem głupi, zdążyłem się już połapać, że ją łączyło coś z Kadziewiczem. Próbowałem o to wypytać chłopaków, ale oni albo naprawdę nic nie wiedzieli albo w przypadku Łomacza i Igły nie chcieli mówić. Jednak, skoro już nie są razem i jakoś teraz nie pałają do siebie nadmierną sympatią znaczy, że im nie wypaliło a ja miałem wolną drogę i nie miałem zamiaru przegapić takiej okazji.

     Mało brakowało a nieco bym się zdradził, gdy nie udało mi się do końca pohamować zdenerwowania jakie we mnie wzbudziła jej odmowa i to, że tak naprawdę tylko żartowała i droczyła się ze mną. Na szczęście chyba niczego nie zauważyła. Dziś był idealny dzień, by pokazać chłopakom, że dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych i nasza dietetyk pojawi się u mojego boku w mieszkaniu Ahrema.

     Mocno zdziwiłem się, gdy pod wskazanym przez Magdę adresem zobaczyłem Łomacza, który wyglądał jakby toczył wewnętrzną walkę sam ze sobą

- Tobie się przypadkiem adresy nie pomyliły?! – warknąłem myśląc, że sam będzie teraz próbował zabrać blondynkę w to samo miejsce co ja.

- Jurek, co ty tutaj robisz? – Grzesiek zatrzymał się w pół kroku uspokajając tym samym swoje nerwowe ruchy.

- Mógłbym spytać cię o to samo?! – nie kryłem swojego niezadowolenia.

- Mieszkam tutaj, zapomniałeś? Dokładnie piętro wyżej, przestań, więc na mnie syczeć – ohoho, widzę, że Gregorowi ostatnio przybyło odwagi.

- Możecie nie wrzeszczeć na korytarzu, a normalnie wejść – w drzwiach pojawiła się drobna brunetka w nieco zbyt mocnym makijażu wokół oczu, ale uwydatniał on jeszcze bardziej jej zielone tęczówki. Posłusznie z Grześkiem zrobiliśmy to czego od nas zażądała. – Magda jest jeszcze nie gotowa – zwróciła się do mnie. Jak widać nie tylko doskonale wiedziała kim jestem, ale też znała powód mojego przybycia. – Tak w ogóle to Kaśka jestem.

- Jurij – podałem jej rękę widząc, że z łazienki wyszła jeszcze jedna dziewczyna, tym razem lekko spłoszona szatynka. Obróciła się w naszą stronę posyłając słaby uśmiech i próbowała zniknąć za kolejnym drzwiami.

- Karol chodź poznasz kogoś – dziewczyna na zawołanie Kaśki dołączyła do nas.

- Ślicznie wyglądasz –wypalił Grzesiek prawie pożerając ją wzrokiem. Teraz już wiedziałem czemu był taki zdenerwowany przed wejściem.

- Karolina, to jest Jurij – uścisnęliśmy sobie dłonie.

- To my będziemy się zbierać. Magda powinna zaraz wyjść. Możesz zaczekać w kuchni – wskazała pomieszczenie. – To do zobaczenia na imprezie.

Cała trójka zniknęła za drzwiami, byłem zszokowany, że Łomacz miał obok siebie takie laski i słowa nie pisnął. Nie miałem zamiaru czekać na Magdę bezczynnie. Ruszyłem zwiedzić mieszkanie. Tylko jedne z drzwi były zamknięte, więc już wiedziałem, gdzie znajdę blondynkę. Zapukałem, ale nie tak jak miałem w zwyczaju to robić, nie chciałem, żeby tak od razu połapała się, że tutaj jestem.

- Kaśka, po co pukasz wejdź i pomóż mi z tą sukienką – moim oczom po otwarciu drzwi ukazały się nagie, gładkie plecy, gdzie lewą łopatkę zdobił tatuaż feniksa. Powoli zapiąłem zamek, choć z wielką chęcią zrobiłbym coś zupełnie odwrotnego.

- Ciekawe czego jeszcze o tobie nie wiem – odezwałem się, gdy już prawie skończyłem. Nie dane mi było skończyć, ponieważ ta odskoczyła ode mnie jak poparzona.

- Boże, Jurij, ale mnie wystraszyłeś zasłaniała ramię skrawkiem materiału, który przed chwilą się zsunął.

- Daj dokończę – podszedłem do niej i skończyłem to, o co prosiła.

- Nie słyszałam jak przyszedłeś – tłumaczyła poprawiając zagniecenia na biodrach.

- Kaśka mnie wpuściła, oni już poszli – obserwowałem jak zakłada biżuterię i zapina kozaki, zawsze lubiłem patrzeć na kobiety, gdy troszkę nerwowo próbowały sprawić, by wszystko był idealnie, tak jak tego chciały. Zawsze mnie to podniecało.

- My też chodźmy. Nie chcę się spóźnić – odparła.

- Miałem w planach najpierw iść na spacer. Musisz mi opowiedzieć kilka rzeczy , choćby skąd ten tatuaż. W życiu bym nie powiedział, że lubisz takie ozdoby – swoim nadmiernym zainteresowaniem chciałem przekonać ją jeszcze bardziej do siebie, by przestała być tak ostrożna.

- Jeszcze dużo rzeczy o mnie nie wiesz – roześmiała się zamykając na klucz drzwi wejściowe.

     Nie zabrałem samochodu, ponieważ po pierwsze Ahrem mieszkał kilka bloków od bloku Krasykov, a po drugie planowałem trochę wypić, więc auto było zbędne. Jednak, nim skierowaliśmy swoje kroki w stronę mieszkania Białorusina poprowadziłem nas na rzeszowski rynek. Wieczory szybko stawały się ciemne i chłodne, jeszcze nie było czuć wiosny w powietrzu, chociaż w kalendarzu był już marzec.

Zauważyłem, że blondynka rozciera z zimna ręce.

- Daj pomogę – wziąłem jej dłonie w swoje i ocierałem jej o siebie.

- Przestań nie musisz, ja mam tak zawsze – speszyła się i próbowała wyciągnąć jej z mojego uścisku.

- Przy mnie marznąć nie będziesz – kiedy roztarłem jej tak, że znów były ciepłe zanurzyłem jedną nich w kieszeń mojej kurki przytrzymując ją swoją dłonią tak, by Magda nie próbowała się wyswobodzić. – Potem zmienimy rękę –dodałem.

- Potem to już będziemy w mieszkaniu Alka. Jurij, wybacz, ale ja nie lubię się spóźniać – zaznaczyła i sama ciągnęła mnie powrotem w stronę ich wspólnego osiedla.

- Skąd wiesz ze Alek też tutaj mieszka – pytałem zaskoczony.

- Mówiłam, że wielu rzeczy o mnie nie wiesz – puściła oczko w moją stronę.

- I, po co tej tajemnice – próbowałem ją rozgryźć. – Powiesz mi jak długo masz ten tatuaż?

- Tajemnice są po to, żeby były, a feniksa mam już 5 lat jak nie dłużej – wyjaśniła próbując wyswobodzić swoją rękę z kieszeni kurtki, ale nadal jej na to nie pozwoliłem.

- To twój jedyny? Mnie samego to nie kręci, ale u kobiet, jeżeli są to piękne wzory to lubię je podziwiać – mówiłem szczerą prawdę, należałem do tych facetów, którym podobały się takie rzeczy.

-Ta rozmowa mi coś przypomina – westchnęła. – Powiem ci, tyle że na feniksie się nie skończyło, ostatnio miałam nawet ochotę iść dalej i przekłuć sobie język – zaśmiała się.

- Zrobiłaś to? – wcześniej nie zauważyłem, by miała kolczyk w języku, z drugiej strony do pracy mogła tej ozdoby nie zakładać.

- Jeszcze nie, ale nie wykluczam – udała mocno zamyśloną.

- A wiesz, że to podobno daje niezłe doznania no wiesz dodatkowy bodziec, mi tam, by to na pewno nie przeszkadzało – wiedziałem, że doskonale wyczuła co sugeruję.

- Co ty nie powiesz, chyba to rozważę - znów pociągnęła tą grę na wyminę żartów, chyba dla niej tak było łatwej niż uciekać w milczenie.

- Jak się zdecydujesz to mogę robić za królika doświadczalnego – chętnie bym coś takiego przeżył i nie miał bym nic przeciwko, by Magda podjęła taki krok.

- No proszę jaki chętny. Zapamiętam – zakończyła, gdy doszliśmy już do mieszkania, w którym odbywała się impreza urodzinowa

 

Złoto!!! Kocham ich --> Chyba więcej pisać nie muszę, a napisze i bez tego złota też bym ich kochała :P

No dobra co się będziemy oszukiwać Jurij to złooo, wszyscy to wiemy, a przepraszam Magda nie wie i chyba jeszcze długo się nie dowie. Cóż cała ja i uroki mojego pisania. Meczę was sprawą Karoliny i jej choroby, troszkę nakierowałam, ale chyba mało, kto się połapie, o co chodzi. Obiecuję, że nie będę tego przeciągać i Grześ w miarę szybko się dowie.

Droga Magdo to, że ja sobie wymyśliłam, że tacy, a nie inni zawodnicy grają w Resovi, to jest moja sprawa i moja wyobraźnia. Doskonale wiem jaką przynależność klubową mają wszyscy wymienieni prze ze mnie siatkarze. To tylko fikcja, a, jeżeli tak jest to sobie mogę ściągnąć nawet do reprezentacji Polski Leona czy Gibe i też będzie ;) Nie wszystko trzeba brać aż tak śmiertelnie poważnie. O siatkówce wiem wiele, a to, że piszę sobie opowiadania, które z rzeczywistością mają niewiele wspólnego to już inna bajka. Jak doskonale zauważyłaś mnóstwo dziewczyn robi podobnie. Miło się dowiedzieć, że wszystkie autorki blogów z siatkarzami to hotki. Dziewczyny nie zapomnijcie się tak od dziś nazywać. Ja sobie chyba jakąś koszulkę zafunduję, a co mi tam.