03.Nasze życie zmienia się wtedy gdy kompletnie się tego nie spodziewamy.

/Magda/

Co ona robi tam na dole? Czyżby naprawdę ktoś przyszedł i teraz Wieczorek nie może się go pozbyć? Nie, wtedy pewnie, by mnie zawołała. Może to jakiś akwizytor? Też nie, dziś sobota a oni raczej w ten dzień nie pracują. Wiem! Pewnie znów buszuje po lodówce w poszukiwaniu jakiś smakołyków. Ona nigdy mi nie wierzy, gdy mówię, że nie mam nic z tych rzeczy w domu. A podobno miała trzymać wagę. Ech, trudno mecz się zaczął.
-Kaśka chodź tutaj już się zaczęło!- krzyknęłam i jak na zawołanie zobaczyłam, że drzwi powoli się uchylają. Trochę to do brunetki niepodobne, bo ona raczej mało, kiedy zachowuje się tak spokojnie. Powinna wpaść tutaj jak tornado powodując, że drzwi odbiją się od ściany i pogłębią już nie mała dziurę w ścianie. Patrzę w kierunku coraz szerzej otwierających się drzwi i stwierdzam, że mam halucynacje. Halucynacje tak wielkie, jak Mont Everest, bo zamiast Kaśki stoi przede mną Kadziewicz i się uśmiecha w moją stronę.
-Cześć- słyszę. Widzicie ta halucynacja potrafi nawet mówić. Jak myślicie wizyta u psychiatry jest już wskazana czy wystarczy dobry psycholog?
-No bez jaj!- rzucam w jego stronę nie zastanawiając się nawet nad sensem wypowiedzianych słów, a on nadal stoi tam, gdzie stał.
-Czy, to znaczy, że mam sobie pójść?- pyta ze śmiechem.
-Eeee- język ugrzązł mi w gardle. To nie są halucynacje, to prawda! Patrzę to na Łukasza to na ekran telewizora, gdzie nasi męczą się z Niemcami i jedynym pytaniem jakie przychodzi mi do głowy jest:- Co ty tu robisz?
-Przyjechałem obejrzeć mecz- widziałam, że Kadziu jest wyraźnie rozbawiony tą całą sytuacją a ja kolejny raz robiłam z siebie idiotkę. No cóż przynajmniej teraz usprawiedliwia mnie mój kolor włosów. Blond= zero inteligencji.
-Żartujesz sobie ze mnie? Chcesz mi wmówić, że przyjechałeś tutaj specjalnie z Olsztyna, by obejrzeć mecz?!- naskoczyłam na niego. Nie udawajcie, że wam też to nie wydaje się dziwne.
-Kiedy, to jest prawda, z resztą to długa historia. Wyjaśnię ci to potem, a teraz może obejrzyjmy to spotkanie- znów zerknęłam na telewizor, gdzie trwała już druga przerwa techniczna w pierwszym secie, a ja nie wiedziałam prawie nic z tego co działo się do tej pory na boisku.
-Mogę usiąść? - zapytał. Tak, bo ja oczywiście mu tego nie zaproponowałam. To u mnie też jest norma, zero wychowania.
-Tak, siadaj, gdzie chcesz- w sumie to nie miał zbyt wielkiego wyboru, bo w pokoju znajdowała się tylko niewielka granatowa sofa i fotel obrotowy przy biurku. Łukasz wybrał sofę siadając tym samym obok mnie.- Mogę wiedzieć przynajmniej, gdzie jest ten czarny potwór, który cię tutaj wpuścił?
-Pytasz o Kasię?- przytaknęłam tylko głową.- Powiedziała, że musi lecieć i żebym dotrzymał ci towarzystwa- stwierdził sięgając po chipsy, które leżały na stoliku. Nie miałam nawet siły, by mu odpowiedzieć na te słowa. Moja przyjaciółka wyraźnie prosi się o to bym popełniła na niej zbrodnie. Tak zdecydowanie zabójstwo z premedytacją.
Muszę wam powiedzieć, że z Łukaszem nie da się oglądać meczu. Nie, źle to ujęłam.
To ja z nim nie mogę oglądać meczu. Do połowy spotkania nie mogłam nie na niczym skupić. Przez głowę przelatywało mi tysiące myśli i pytań, a nasi siatkarze wcale mi nie pomagali, bo grali kiepsko. Wygrali może pierwszego seta, ale im dalej tym było gorzej. To wszystko powiększało moje zdenerwowanie, a kiedy Madzia się denerwuje robi różne dziwne rzeczy. Siada, wstaje, znów siada, krąży po pokoju w te i wewte itd. Przy moim kolejnym spacerze Łukasz pociągnął mnie za rękę i usadowił powrotem na kanapie. Zrobił to tak zdecydowanym ruchem, że nawet nie miałam jak zareagować.
-Po co to tak przeżywasz?- zapytał.- Przecież to pierwszy mecz, a wiadomo, że takie gra się najciężej.
-Ja to bardziej nie wiem jak to ty możesz być taki spokojny?
-Lata grania to raz , dwa znam ich, a trzy, inaczej się to przeżywa, gdy jest się na boisku a inaczej, gdy wiesz, że im nie pomożesz.
-A ja ich nie znam, więc mogę się denerwować- zrobiłam oburzoną minę w końcu miałam rację.
-Zawsze możesz ich poznać- no teraz to on już chyba przesadza.
-Łukasz przestań, niby jak. To jest całkiem inny świat. Z resztą, kto by chciał mieć do czynienia z walniętą fanką siatkówki.
-Ja bym tam chciał- czy ja dobrze słyszę. Nie teraz to już na pewno nie zdobędę się na, to by spojrzeć mu w oczy.- Wierz mi oni są normalnymi, zwyczajnymi chłopakami a ty lubisz siatkę, to tak samo, jak oni. Nie jesteś zapatrzoną w nich fanką to można wyczuć z miejsca – po tych słowach nie wiedziałam, gdzie mam się podziać. Kadziu miał jednak rację, a to, że zauważył mój stosunek do tego wszystkiego dla mnie znaczyło wiele. Zapadła między nami cisza, ale nie była ona krepująca. Oboje skupiliśmy się na ostatnich akcjach spotkania.
-I dupa- stwierdziłam po naszej przegranej, naciskając czerwony przycisk na pilocie .
-Tylko mi nie mów, że będziesz się teraz przejmować?- Kadziewicz wstał i ruszył w kierunku biurka nad, którym było mnóstwo różnych rzeczy i pokaźnych rozmiarów antyrama ze sporą ilością zdjęć.
-Po takim meczu chyba nie, ale są mecze po, których dochodziłam do siebie nawet kilka dni- przypominało mi się spotkanie sprzed dwóch lat.
-Zdradzisz które?- ciągnął dalej ten temat.
-Nie chciałbyś wiedzieć- i po co ja w ogóle o tym wspominałam? Jak teraz przyznam się o, które spotkanie chodzi to popsuje mu humor.
-Chyba już wiem o, który mecz ci chodzi. Mi ta piłka śni mi się do dziś- więc jednak się domyślił. –Nie wiem czy będę miał okazję zrewanżować się jeszcze kiedyś za tamten błąd. Może na następnych Igrzyskach. No, ale nie tylko siatkówką człowiek żyje.
-O cholera!- spojrzałam na zegarek, który skazywał 21, a ja powinnam być właśnie od tej godziny w pracy.
-Co się stało?- Kadziu odwrócił się w moją stronę a ja w tym czasie zanurkowałam do szafy w poszukiwaniu mojej firmowej koszulki.
-Muszę iść do roboty, w sumie to już jestem spóźniona- nie patrząc na to, że jestem w pokoju z prawie obcym facetem zrzuciłam z siebie białą koszulkę z orzełkiem i najszybciej jak potrafiłam narzuciłam na siebie czarną bokserkę z czerwonym nadrukiem Hades.- Podrzucisz mnie? Musisz mi jeszcze powiedzieć co ty tak w ogóle tutaj robisz? Skoczę do łazienki jeszcze na sekundę.

***

 /Łukasz/

Kiedy Magda zniknęła za drzwiami wróciłem do obserwowania fotografii. Na większości z nich była blondynka w różnych sytuacjach życiowych. Moją szczególną uwagę przykuły dwa z nich. Na jednym stała razem z Kaśką, widać było, że zdjęcie ma przynajmniej kilka lat, a za nimi był Katowicki Spodek. Zadziwiające jak ta dziewczyna zmieniła się. Na fotografii w koszulce Świderskiego miała piękne, długie włosy, które powiewały zapewne pod wpływem wiatru. Zastanowiło mi to, co sprawiło, że dziewczyna postanowiła zmienić fryzurę na bardziej odważną. W tej którą miała teraz wyglądała bardziej kobieco, intrygująco. Szczerze długie włosy nie kręciły mnie tak bardzo, wolałem, gdy dziewczyna swoją fryzurą coś wyraża. Kasia, za to już na tym zdjęciu posiadał swoje długie pukle jednak miały one odcień bordowy a ogniki i wesołość w oczach już, wtedy jej towarzyszyły. Ogień i woda, noc i dzień. Tak najłatwiej można było je określić. Na drugiej fotografii Magda ubrana była w strój sportowy a ręku trzymała piłkę do siatki, za nią w tle było boisko. Uśmiechnąłem się, gdy zobaczyłem jej numer na koszulce, tak dobrze mi znaną jedenastkę. Dziewczyna wróciła do pokoju zgarniając z biurka klucze i komórkę którą schowała do kieszeni.
-Nie wspominałaś, że grasz- pokazałem na zdjęcie.
-Bo nie pytałeś, z resztą to już przeszłość.
-No to teraz pytam- o nie, nie dam się tak łatwo zbyć.
-Dobra opowiem ci, a po pierwsze to chodźmy już, bo naprawdę mnie zabiją, a po drugie to najpierw ty masz mi powiedzieć co tutaj robisz?- zauważyłem, że nie odpuści tego tematu. Ja też bym tego nie zrobił, ciekawość, by mnie chyba zmiażdżyła od środka. Kiedy jechaliśmy w stronę miejsca jej pracy sam postanowiłem wyjawić jej powód swoich odwiedzin.
-Czytałaś może o tym, gdzie teraz będę grał od następnego sezonu?
-Czytałam w sieci. Czyli co chcesz mi powiedzieć, że to prawda?- popatrzyłam na mnie zaskoczona.- Miałeś zostać w Rosji!
-Tak miałem, ale szczerze pewna piękna dziewczyna poprosiła mnie bym nie wyjeżdżał- w jej oczach zauważyłem jakiś smutek, zawód, może niewielki szok.- Amelka nie chciała żebym wyjeżdżał. Nie mogłem kolejny raz jej odmówić.
-Musisz ją bardzo kochać- stwierdziła bez zastanowienia.- Za pewnie Rzeszów, nie Jastrzębie.
-Skąd wiesz, że Rzeszów?- zdziwiło mnie to z jaką łatwością odgadła wyznaczony cel, większość dziennikarzy obstawiało Śląski zespół.
-Intuicja- zaśmiała się.
-Dobra teraz ja, opowiadaj jak było u ciebie z tą siatkówka i graniem?
-To dłuższa historia, powiem ci w skrócie jak to wyglądało.
Z jej opowieści dowiedziałem się jednak wiele, nim pojechaliśmy pod bar, w którym pracowała. Mimo też, że Magda wybrała, wtedy niewłaściwie nie żałowała tego, że nie mogła później wrócić do siatkówki. Bo tak jak powiedziała nie ważne po, której stoisz stronie, ale ważne jest to co masz w sercu.

Siedziałem przy parze obserwując dziewczyny, które obsługiwały klientów. Wystrój odpowiadał tutaj idealnie nazwie. Czerwone ściany i skórzane czarne siedzenia, a nad barem zamieszczona była iluminacja, która pokazywała płonący ogień w końcu jak Hades, to Hades. Widziałem, że dwie przyjaciółki idealnie tutaj ze sobą współpracują. Jedna wyprzedzała ruchy drugiej a dzięki temu obsługa szła płynnie i bez większych zastrzeżeń. Kaśka co chwilę posyłała w moja stronę uśmiechy, już ja dobrze wiedziałem co jej chodzi po głowie.
-Jak tam?- brunetka zbliżyła się do mnie, podając kieliszek wódki facetowi, który siedział obok.
-Dobrze, czemu pytasz?- postanowiłem trochę ją wybadać.
-Oj ty już dobrze wiesz o co mi chodzi, nie rób ze mnie głupka- podparła ręce pod boki i spojrzała na mnie z wyrzutem.
-Kto tutaj z kogo robi głupka. Zdążyłem się już zorientować, że dajesz mi zielone światło w moich relacjach z Magdą. Nie musisz mi pomagać, jak będę chciał dam sobie rade sam- powiedziałem najpoważniej jak potrafiłem a ona spojrzała na mnie ze strachem.
-Ok., ja tylko…- no proszę panna Wieczorek zaczyna się jąkać i denerwować.
-Przecież żartuję- roześmiałem się, a ta w odpowiedzi uderzyła mnie ściereczką, która była ukryta pod blatem baru.
-A co ty tak przy soczku siedzisz? To nasza Madzia ci jeszcze nie zrobiła swojej popisowej kawy? W sumie to się jej nie dziwę, jak raz spróbujesz to się uzależnisz, a, kto ci w tej Rosji taką zrobi- nie wiem czemu, ale bardzo ucieszyły mnie te słowa, że blondynka jeszcze nie powiedziała przyjaciółce, że zmieniam klub. Widać było, że nie lata i nie rozpowiada każdej sensacji na prawo i lewo. Kaśka przywoła Magdę gestem ręki.
-Co chcesz?- spytała wyraźnie zajęta.
-Zrób Łukaszowi Caffe Coretto* a będzie twój na wieki- poruszała charakterystycznie brwiami znikając w rewirze, który należał do tej pory do Magdy.
-Przepraszam za nią- blondynkę wyraźnie krępowało tak bezpośrednie zachowanie przyjaciółki.
-Przestań, polubiłem ją i jej poczucie humoru. To co zrobisz mi tą uwodzicielską kawę?
-Jesteś pewien? No wiesz nie chcę mieć na sumieniu kolejnego nieszczęśnika.
-Zaryzykuję?
Obie dziewczyny miały rację czarny napój był nieziemski i musiałem stwierdzić, że tak dobrą kawę piłem jedyne w Mediolanie i nigdzie indziej nikt nie potrafił się nawet do niej zbliżyć, aż to teraz. Nie chciałem rozstawać się z dziewczynami, one wprowadzały takie miłe zamieszanie do mojego życia. Dlatego umówiłem się z nimi na kolejne wspólne oglądanie meczu już jutro, a potem udałem się do pobliskiego hotelu.

***

/Karolina/
Memphis- USA

Pakowałam wszystkie swoje rzeczy. Nie było tego aż tak dużo głównie ubrania, parę drobiazgów i aparat fotograficzny. W sumie dwie torby a w nich cały mój dobytek. Kiedy przywozili mnie tutaj ponad trzy lata temu nikogo nie obchodziło, że w Atlancie zostawiam całe swoje dotychczasowe życie. Teraz miałam mieć inne. Już nie byłam Caroline Orzechowsky, ale miałam przybrać imię Priscilla. Dokładnie za miesiąc. Jednak zdarzył się cud. Jeden niby nieznaczący list z Polski, który wcale nie zawierał dobrych wiadomości. Mnie on ratował na całej linii. List zawierał testament mojej babci, która całe życie mieszkała w Polsce. Nie pamiętałam jej w ogóle. Moja rodzina ogrodziła się do swoich korzeni, gdy tylko firma ojca zaczęła lepiej prosperować na amerykańskim rynku a było to jakieś 10 lat temu. Wtedy też przestaliśmy w domu rozmawiać po polsku, to babcia była takim moim łącznikiem z ojczyzną. Było mi ciężko, mimo iż przez 18 lat żyłam i byłam wychowywana w Stanach nie czułam się Amerykanką. Czy czułam się Polką? Też chyba nie, ale w USA doznałam tyle upokorzeń, że nie mogłam traktować tego miejsca jako swojej ojczyzny. Stany- wszyscy na świecie mówili, że to kraj, gdzie tolerancja jest jedną z największych na świecie. Gdzie akceptowane są wszystkie rasy, religie, poglądy społeczne. Od środka wyglądało to jednak, inaczej. Szczególnie tutaj, gdzie żyłam ja i moja rodzina. Gdy twój status finansowy się zmieniał od razu przechodziłeś do innej ligi. Zmieniali się znajomi a tych, których miałeś wcześniej już nie znałeś. Czasami miała wrażenie, że, choć żyjemy w XXI wieku to tutaj nadal tkwimy w czasach, gdzie status jest ważny ponad wszystko, gdzie liczą się dobre geny a jakiekolwiek zaburzenie eliminuje cię od razu. Tak było w moim przypadku, a winy w tym mojej nie było wcale. Nie od początku wiedziałam, że noszę w sobie piętno jak to nazywał mój ojciec. Gdy tylko wyszło na jaw, że nic mi nie pomoże zostałam odsunięta od rodziny, od wszystkiego co miałam do tej pory. Z dnia na dzień straciłam wszystko a oni zaczęli zachowywać się jakbym nigdy nie istniała. Nie mogłam tego zrozumieć i gdyby nie pomoc tutaj nie poradziła bym sobie. W Memphis Station Believe nie patrzyli na nikogo przez pryzmat, tutaj każdy był sobie równy. Niestety, takie życie nie było dla mnie, dusiłam się tutaj. Do tego trzeba mieć powołanie, a nie zostać do posługi zmuszonym a tak było w moim przypadku. Moje nowe opiekunki dały mi więcej czasu bym przyzwyczaiła się do nowego życia, ale nie mogły czekać w nieskończoność. Wtedy przyszedł list. W testamencie było zawarte, że jako jedyna z wnuczek w podzięce za ciągły kontakt z babcią otrzymuję mieszkanie, które należało do babci Ludwiki oraz niewielką kwotę pieniędzy. Dzięki temu mogłam zacząć od nowa. Wyruszyć do Polski po nowe życie.
-Caroline jesteś gotowa?- siostra Francesca weszła do mojej skromnej izdebki.
-Tak, już wszystko spakowałam- podniosłam obie torby z łóżka i ruszyłam w jej stronę.
-Życzę ci, żeby ci się udało dziecko. Zostałaś tak skrzywdzona a przecież nie jesteś temu winna. Pamiętaj czego tutaj się nauczyłaś i wychodź do ludzi z sercem a oni odpowiedzą ci tym samym. Nie bój się.
-Będę pamiętać- uściskałam meksykankę najmocniej jak potrafiłam Ona okazała mi tutaj najwięcej serca, rozumiała jak nikt inny. Tłumaczyła, że moja choroba nie jest grzechem jak twierdzili rodzice, mówiła bym nie obwiniała się o coś, na co nie miałam wpływu. Ja sama liczyłam, że w Polsce będzie, inaczej. Może tam zaakceptują to jaką jestem. Nie miałam jednak zamiaru mówić nikomu, że jestem chora. Wiedziałam jednak że z czasem osoby z którymi będę przebywać same domyślą się, że coś jest ze mną nie tak jak powinno.
-Będę się tutaj za ciebie modlić- ostatni raz spojrzałam na swój dawny pokoik i strój, który jeszcze wczoraj nosiłam tutaj codziennie i ruszyłam do wyjścia. Podążając korytarzami zaczynała czuć się naprawdę wolna. Pierwszy raz od wielu lat.

*Caffe Coretto- małe espresso z dodatkiem koniaku, bądź brandy(polecam :P)

 

 

Zobaczyć Łukasza w akacji, wreszcie w normalnej

 jakości obrazu jest bezcenne. Może i nie jestem zadowolona, że zachciało my się jakiegoś Kataru, ale widzieć znów ten uśmiech, te ataki, bloki, zagrywki. To jest to czego mi brakowało.


Na chomiku pojawiły się mecze naszych chłopaków z ME, a także z finałów LŚ. Gdyby ktoś był zainteresowany, a np. nie miał jak ściągnąć, to mogę udostępnić swój transfer na konkretne spotkanie. W tej sprawie piszcie na gg, bądź bezpośrednio na chomiku.