12. Nawet zmiany nie gwarantują tego, że zamknięty już rozdział życia nie zostanie otwarty ponownie.

 7 miesięcy później – 23.02.2011

/Magda/

     Miałam powoli już tego dość, ta praca mnie wykańczała, a śnieg, który ani trochę nie chciał odpuścić dobijał. Za kilka dni skończy się miesiąc, który zdecydowanie odhaczę jako ten najgorszy, odkąd jestem w Rzeszowie. Sesja wyprała mnie z choćby maleńkiego pokładu optymizmu. Może marzec przyniesie jakieś zmiany. Tak nadal było mi ich mało. Prze ostatnie kilkanaście miesięcy przeszłam taka rewolucję w życiu, że już nic nie było dla mnie straszne. Zamieszkałam w Rzeszowie, na uczelni układało się wszystko dobrze, semestr zaliczyłam bez potknięcia i miałam pracę. Nie powinnam wymagać więcej, więc zamiast narzekać na fuchę układania towaru w Biedronce powinnam się cieszyć, bo z czegoś żyć trzeba. Oczywiście były takie dni, gdy to robiłam, ale nie dziś, zdecydowanie nie dziś.

     Często brakowało mi czegoś, dokładnie wiedziałam czego, ale nie chciałam i nie potrafiłam się to tego przyznać. Brakowało mi Go, choć potraktował mnie tak jak przypuszczałam. Moja przygoda z Łukaszem zakończyła się podczas tej pamiętnej sceny z najściem Kamili, później już nie było nic. Nie warto chyba opisywać tego ja wyglądałam przez kilka pierwszych dni, a może tygodni. Nie ucieszyło mnie nawet to, że zamieszkam tak blisko mojego kochanego Podpromia, że wszystko jest gotowe i o nic nie muszę się martwić. W tamtych dniach najchętniej spakowałabym manele, zabrała papiery z uczelni i wróciła do Krakowa, gdzie wiodłabym sobie spokojne życie. Przed tym wszystkim powstrzymała mnie Kaśka. Niestety, z nią też nie było łatwo. Z początku trzymała moja stronę, ale później sama wygarnęła mi, że popełniłam błąd nie mówiąc Kadziewiczowi, że zamieszkam w tym samym mieście. Zmusiła mnie też do wykonania telefonu do siatkarza, ucieszyło mnie wtedy że nie odebrał, nie byłabym w stanie z nim rozmawiać. Po wszystkim wrzuciłam ostatnie ułamki mojej nadziei w bezdenną otchłań i powoli zaczęłam żyć od nowa zamykając ten rozdział w moim życiu. Wieczorek oczywiście groziła, że mu wygarnie, że dopadnie na hali i powie co on nim myśli, poprosiłam ja, wtedy, by tego nie robiła, to i tak nic, by nie zmieniło. Było jej ciężko, że musiała te emocje schować, ale szanowała moje zadnie.

     Wyciągałam właśnie jakieś ulotki ze skrzynki, kiedy na całej klatce rozległ się głośny odgłos przypominający dudnienie.

- Cześć Madzia! – usłyszałam po chwili a zaraz potem poczułam drapiący zarost na policzku.

- Znów się spóźnisz – zaznaczyłam uśmiechając się. Ta scenka nie była mi obca, widziałam ją przynajmniej raz w tygodniu.

- Mam jeszcze trzy minuty – odparł wesoło i już go nie było.

     Nie trudno się domyślić, że tym biegnącym tajfunem był nie, kto inny a Łomacz. Jedyne co mi pozostało po całej znajomości z Łukaszem. Grzesiek również był w porządku, o nic nie pytał, choć wiedziałam, że Kaśka pewnie wszystko mu wyśpiewała. Byłam wdzięczna, że nie wspomina o nim w mojej obecności i obiecał, że jemu również nie wspomni o nas. Gdy wybierałyśmy się na mecze zachowywałyśmy się, jak każdy przeciętny kibic wychodząc zaraz po spotkaniu. Nie bawiłyśmy się w czekanie na Grześka czy zbieranie autografów. Ten etap był już dawno za nami a Łomacza jak chciałyśmy to i tak miałyśmy, na co dzień. Na hali zawsze wtapiałam się w tłum nigdy nie zajmując jakiś dobrze widocznych miejsc, nie chciałam rozdrapywać starych ran.

- Błagam zróbcie mi kawy!- już od wejścia poprosiłam którąś dziewczyn o sporą dawkę kofeiny . Gdy weszłam do kuchni Karolina już stawiała na stole kubek z taką kawą jaką lubię. Była pojętną uczennicą razem już nie raz rządziłyśmy w kuchni. Nasze relacje szybko zamieniły się w przyjaźń, a kiedy poznałyśmy jej tajemnice akceptując ją bez żadnego „ale” więź zacieśniła się jeszcze bardziej. – Jesteś niemożliwa, już siedzisz w necie! – Kaśka zapatrzona namiętnie w laptopa nawet nie oderwała od niego wzroku, gdy zwróciłam jej uwagę.

- No co, ciekawa jestem, z resztą sama zobacz – zachęcała mnie. Byłam przekonana, że to jej kolejny dziwny pomysł. Popatrzyłam na brunetkę zerkając przez ramię na ekran, gdzie uśmiechał się do mnie Zbyszek Bartman ściskając piękną blondynkę na tle zimowej scenerii .

- Znów szpiegujesz siatkarzy! – usiadłam ponownie na krześle kręcąc głową.

- Nie szpieguję tylko się zapoznaje. Przecież mam Zibiego w znajomych na FB. Byłam ciekawa jak wygląda ta, dla której porzucił miano wiecznego kawalera. Fajną tworzą parę, ta Żaneta to szczęściara musi być – rozmarzyła się na chwilę. – A tak w ogóle to mam coś ciekawszego dla ciebie – uśmiechnęła się szelmowsko.

- Mam się bać? – spojrzałam na Karolinę, która zaprzeczyła głową, jak widać była już we wszystko wtajemniczona.

- Wkurza cie ta praca? – spytała Kaśka.

- Wkurza i co? – popatrzyłam na brunetkę, miałam nadzieję, że nie zaproponuje mi ponownie bym wzięła pracę w tym barze, w którym ona sobie dorabiała. Nie podobało mi się tam i nie chciałam się męczyć w takim miejscu, już wolałam Biedronkę.

- Chętnie zmieniłabyś ją na jakąś inną? – teraz to Orzechowska zadała pytanie.

- Pewnie tak, jakbym znalazła naprawdę coś fajnego – potwierdziłam.

- A, gdyby to było coś w twoimi kierunku to nie wahałabyś się ani przez moment ? – jeszcze raz spytała szatynka.

- Mogę wiedzieć co czego zmierzacie?! – sama nie wiem czy mi się to jeszcze podobało czy nie.

- Słuchaj! Przyjmę do pracy na ½ etatu na stanowisko dietetyka, może być osoba studiująca ten kierunek. Czas pracy do uzgodnienia. I co? – zapytała Wieczorek, gdy skończyła czytać.

- Gdzie to znalazłyście? – spojrzały po sobie a ja nie doczekałam się odpowiedzi.

- Czyli się podoba, to dobrze, bo masz umówioną rozmowę na dziś na 16.

- Żartujesz? – tak tylko Kaśka potrafiła postawić mnie w takiej sytuacji.

- Mówię poważnie, ale nie, to jest najważniejsze – teraz to już się zaczęłam bać, jeżeli rozmowa kwalifikacyjna nie jest najważniejsza i do tego brunetka przybrała taki wyraz twarzy jakby ta praca była w agencji towarzyskiej lub coś w ten deseń. – Karolina ty jej to powiedz, bo mi się oberwie.

- Dostaniecie obie jak zaraz nie powiecie co tutaj jest grane! – krzyknęłam tracąc resztki cierpliwości.

- Tego dietetyka poszukuje zarząd Resovi – wyjaśniła Orzechowska a ja poczułam jak nogi robią mi się, jak z galarety, dobrze, że siedziałam, inaczej już dawno leżałabym jak długa na podłodze.

- Nigdzie nie pójdę! – gdy pierwszy szok mi minął szybko zdecydowałam, że nic z tego.

- Właśnie, że pójdziesz! – wrzasnęły na mnie obie. Patrzcie pół roku razem a już się zachowują jak bliźniaczki jednojajowe.

***

/Grzesiek/

     Stałem przy szatni kończąc rozmowę, wszystko udało się tak jak zaplanowaliśmy. Miałem nadzieje, że końcowy efekt również będzie tak zadowalający.

- Jesteś pewna, że pójdzie na to spotkanie? – wolałem po raz drugi się upewnić.

- Jak będzie trzeba to sama ją pod te drzwi podstawie, o to już się nie martw – Wieczorek przekonywała mnie z wesołą nutą w głosie.

- Dobra to dzięki. Może jak wyjdzie, że to wszystko prze ze mnie to mnie jednak Magda nie zabije – roześmiałem się na koniec.

- Jeszcze ci podziękuję – dodała Kaśka, nim zakończyła rozmowę.

     Tak to w sumie dzięki mnie dziewczyny dowiedziały się to tym, że Resovia potrzebuje dietetyka. Nasz trener od przygotowania fizycznego stwierdził, że przydałby mu się w tej kwestii ktoś do pomocy. On nie mógł zajmować się wszystkim a dietetyk monitorował, by naszą wagę, wyniki metaboliczne w zależności od natężenia gry i treningów. Udało mi się przekonać Karbarza, że, nim zaczną szukać kogoś na większą skale podeśle, im pewną osobę. Przystali na taką propozycję przecież i tak niczego nie tracili. Wraz z Kasią i Karoliną wymyśliliśmy plan, żeby wkręcić w to Magdę. Połowa się udała, reszta zależy od niej i wiceprezesa.

- A co ty taki zadowolony? – Łukasz wyminął mnie patrząc na mnie podejrzliwie.

-A nic, nic chodźmy – ruszyłem razem z nim do szatni. Nie mogłem pojąc czemu odpuścił taką fajną dziewczynę? Kaśka zdradziła mi szczegóły jak zerwał, a raczej odciął się od Krasikov. Dlaczego się do niej nie odezwał nie miałem pojęcia. Nie śmiałem nawet pytać. Znałem go na tyle dobrze, że wiedziałem, iż nie lubi rozmawiać na temat swoich prywatnych spraw. Nie chciałem powodować napiętej atmosfery między nami siedziałem, więc cicho. Ciekawość zżerała mnie od środka, ale udawało mi się jakoś utrzymać ją na wodzy.

- To jak chłopaki za dwa tygodnie u mnie. Nic nie planować, bo się obrażę jak was nie będzie – Alek żartobliwe pogroził nam palcem. Polubiłem Białorusina, wcześniej znaliśmy się tylko przelotnie, ale, odkąd znaleźliśmy się w jednej drużynie pojawiła się nić przyjaźni.

- No ba! Ja z Iwonką to już od tygodnia wódkę schładzam. Nie przegapię takiej okazji – Igła jako pierwszy zapowiedział swoje przybycie.

- Grzesiek ty też masz być i bez jojczenia, że nie masz z kim i tak połowa chłopaków przychodzi solo – Ahrem klepnął mnie po plecach.

     Miałem w planach zaprosić na te urodziny przyjmującego Karolinę, by wreszcie zbliżyć się do niej. Nie mogłem pojąć dlaczego trzymała mnie aż na taki dystans. Gdy okazało się, że Magda z Kaśką mieszkają piętro niżej byłem wniebowzięty, polubiłem je przecież od samego początku, no a z Wieczorek to nawet było coś więcej. Dlatego ich obecność w nowym dla mnie miejscu bardzo mnie ucieszyła. Z Kaśka dość szybko przeszliśmy na stopę przyjacielską zapominając, że ja smaliłem kiedyś do niej cholewki. Gdy poznałem ją bliżej przekonałem się sam na własnej skórze, że to dziewczyna nie dla mnie, była zbyt przebojowa, ja potrzebowałem kogoś zdecydowanie spokojniejszego. Taka była właśnie Karolina, ale dziewczyna wyraźnie mnie unikała, gdy je odwiedzałem często zamykała się w swoim pokoju, spuszczała wzrok, gdy ją pozdrawiałem i peszyła się w mojej obecności. Pierwszy raz spotkałem się z takimi reakcjami na moją osobę i nie mogłem tego kompletnie rozszyfrować. Dopiero po namowach dziewczyn dała się przekonać, że jestem tak samo jej znajomym jak przyjaciółek z Tarnowa. Chciałem ją poznać bliżej, ale ciągle się przede mną zamykała tak jakby skrywała jakąś tajemnice. To mnie jeszcze bardziej do niej przyciągało, chciałem się dowiedzieć czemu jej oczy ciągle są smutne, nawet, gdy się uśmiechała to uczucie można było dostrzec w jasnobłękitnych tęczówkach. Intrygowała mnie powodując, że myślałem o niej coraz częściej tak bardzo, że teraz każdego dnia chciałem usłyszeć ten amerykański akcent, który z miejsca polubiłem. Mogłem, więc spróbować zaprosić Orzechowską na tą imprezę, ale czy się zgodzi.

     Wiedziałem też, że Kaśka również bardzo chętnie, by się tam zjawiła, ale wcale nie dlatego, by mi towarzyszyć. Znałem pewien sekret Wieczorek, w ogóle zauważyłem, że stałem się jakimś babskim powiernikiem ostatnio, ale jakoś to mi nie przeszkadzało. Brunetka zwierzyła mi się z pewnego trochę groteskowego, trochę strasznego wakacyjnego spotkania, gdy ratowała Sylwka, który mieszkał teraz z dziewczynami. Tajemniczym brunetem, z którym, wtedy przeprowadziła dość roztrzepaną rozmowę był nie, kto inny a Alek. Gdy okazało się, że Ahrem gra w Sovi ta miała wielką ochotę, by go poznać. Później ten temat znikł, a Kasia, puściła się w wir przelotnych znajomości z okolicznymi studentami, teraz jednak nadarzyła się okazja, by spełnić jej zachciankę, bez żadnych ukrytych podtekstów.

- Chyba już wiem z kim przyjdę – podzieliłem się pobieżnie tym co właśnie zrodziło się w mojej głowie.

- No proszę kogoś ma i nic nam nie powiedział – tym razem Jurij zagrał pierwsze skrzypce. Te jego odzywki czasami działały mi na nerwy. Nigdy nie wiedziałem czy sobie żartuje czy mówi poważnie. Z resztą jakoś nie mogłem wykrzesać do niego większej sympatii, z początku sezonu strasznie gwiazdorzył, myślał, że jak przyszedł do nas z ligi rosyjskiej to się poobija a kasa sama na konto wpłynie. Niektórzy zawodnicy szybko przekonali go o tym, że tak na pewno nie będzie. Mimo, że sezon coraz szybciej zbliżał się do play off to jeszcze się docieraliśmy nie byłem pewine czy do końca rozgrywek się nam to uda.

- Jeszcze ci szczęka opadnie jak zobaczysz – teraz już byłem przekonany co do mojego pomysłu, oby się udał.

***

/Magda/

     Zostałam wciśnięta siłą w wyjściową elegancką kieckę szare kozaki i czarny płaszcz a później zagrożono mi, że albo pójdę po dobroci albo Wieczorek przetransportuje mnie przed gabinet wiceprezesa siłą. Nie miałam zamiaru robić scen, poszłam, więc sama wyglądając przy tym jakbym szła na ścięcie. To nie było ani trochę śmieszne. Posada jak dla mnie wypisz wymaluj, ale dlaczego akurat tam? Oczywiście mogłam na tej rozmowie zrobić z siebie kompletną idiotkę, ale nie byłam aż tak głupia, by przegapić okazję zebrania szlifu w swoim wybranym zawodzie. Pchnęłam dobrze mi znane szklane drzwi i ruszyłam po schodach na górę po kilku chwilach wkraczałam już do sekretariatu.

- Witam byłam umówiona na rozmowę kwalifikacyjną na 16 – zwróciłam się do sekretarki.

- Pani godność? – ta podniosła wzrok spod okularów.

- Magdalena Krasikov.

- Dobrze proszę przygotować Cv, pan Karbarz zaraz panią przyjmie – usiadłam na krześle przy zabudowanych skórą drzwiach a sekundy wlokły się, jak godziny. Chyba z pięć razy miałam ochotę wybiec stamtąd z krzykiem.

- Proszę – sekretarka wskazała mi drzwi. – Może już pani wejść – posłała mi jeszcze sympatyczny uśmiech.

     Lekko roztrzęsiona nacisnęłam klamkę i weszłam do jasnego gabinetu, gdzie jedną ścianę wypełniały puchary , medale i bibeloty związane z Resovią.Marek Karbarz również okazał się miłą osobą, najpierw przeprowadził ze mną dość luźną rozmowę, później zerknął na Cv i pokiwał z aprobatą głową.

- Pani Magdaleno, jeżeli będzie pani zainteresowana to mogę zaproponować pani przyjęcie do pracy na okres 3 miesięcy od 1 marca – zaskoczył mnie.

- Tak szybko?! – palnęłam bez zastanowienia.

- Czyli termin pani nie pasuje?- na jego twarzy wymalowała się zafrasowana mina.

- Nie to nie, to, myślałam, że będą jeszcze inni kandydaci ?– punkt pierwszy już zaliczyłam, idiotkę zrobiłam z siebie pierwszej kasy.

- Ma pani idealne kwalifikacje. Poszukujemy kogoś młodego, ze świeżym umysłem, do tego zna pani angielski i rosyjski, nie będzie, więc problemu z porozumieniem się z zawodnikami. Jest pani zainteresowana? – teraz to już zapytał stanowczo.

- Tak – musiałam zaryzykować. Jakoś może przeżyję spotkanie z Kadziewiczem, przecież dietetyk to nie fizjoterapeuta, pewnie w ogóle nie będę musiała utrzymywać z siatkarzami żadnych kontaktów.

- To świetnie, umowę podpiszemy na dniach. Proponuję teraz udać się na halę znajdzie tam pani trenera Zahorskiego on wytłumaczy pani zakres obowiązków – zobrazował.

-Dobrze. Panie Marku miałabym jeszcze jedną prośbę, wystarczy Magda, jeżeli mogę oczywiście zaproponować – nie lubiłam, gdy zwracali się do mnie „per” pani. Czułam się, wtedy jakbym miała co najmniej 40 na karku.

- Dobrze Magdo, a teraz zmykaj – wychodząc poczułam się, jak mała dziewczynka.

     Zostawiłam wszystkie swoje klamoty w sekretariacie a pani Gosia wytłumaczyła jak najszybciej dojść na boisko. Całą drogę serce waliło mi jak po maratonie. Dobrze wiedziałam, że popołudniem zawodnicy mają zajęcia z piłką wiec On też tam będzie. Jaka będzie jego reakcja, gdy mnie zobaczy? Jak sama się zachowam? Gdy zbliżyłam się do placu gry zawodnicy rozgrywali między sobą spotkanie, na całe szczęście byli zbyt zaabsorbowani piłką, by zauważyć moje najście.

- Dzień dobry szukam trenera Andrzeja Zahorskiego – zwróciłam się do pierwszej napotkanej osoby, która wskazała mi odpowiednią osobę. Andrzej była zachwycony, że tak szybko otrzymał pomoc i pobieżnie wyjaśnił mi zakres moich obowiązków, resztę obiecał mi wytłumaczyć, gdy stawie się już oficjalnie w pracy. Miałam już wracać do domu, kiedy krzyknął.

-Przerwijcie na chwilę chcę wam kogoś przedstawić! – wtedy się zaczęło. – To Magda nasz nowy członek drużyny i tym samym wasz dietetyk. Teraz już naprawdę ktoś będzie was tutaj pilnował – zastanawiałam się, jak ja niby mam przypilnować całą tą zgraję, by trzymała się moich zaleceń?

     Ale nie to było teraz najważniejsze, 14 par oczu zwróciło się w moją stronę, a potem każdy chciał osobiście się ze mną przywitać. No proszę jaka tutaj sympatyczna atmosfera. Dziwne, że widziałam to wszystko a tak naprawdę patrzyłam tylko na jednego z nich i jego reakcję. Łukasz patrzył na mnie zaskoczony, trochę jakby skołowany , szybko odwróciłam wzrok. Nie chciałam na niego patrzeć. Pierwszy uścisnął mi dłoń Grzesiek , chyba nie chciał tak od razu przy wszystkich pokazywać, że dobrze się znamy.

- Wiedziałem, że się uda! – palnął radośnie.

- Maczałeś w tym palce? – przytrzymałam jego rękę sycząc prawie bezgłośnie.

- Ja skądże, tak mi się tylko powiedziało – skłamał, po czym uciekł. Już ja wiedziałam swoje.

     Później przyszedł czas na resztę zawodników. Wszyscy byli bardzo sympatyczni i obiecywali mi, że nie sprawią kłopotów. Gdy witałam się z Biereżką ujął moją dłoń, inaczej, delikatniej, już dawno nikt tak nie trzymał mnie za rękę, poczułam przyjemnie ciepło i sama zaraz skarciłam się za myśli, które przychodziły mi do głowy.

- Niezła dupa – szepnął po rosyjsku do Alka, gdy odchodził.

- Z was też niczego sobie – odezwałam się również w tym języku a ci zaskoczenie odwrócili się, jak na komendę przepraszając mnie wzrokiem.             

     Potem przyszedł czas na Igłę, nadal stał z Kadziem i wyglądało, że coś mu tłumaczył. Ruszył wreszcie do mnie, gdy zorientował się, że tylko oni dwoje jeszcze się nie przywitali.

- Zaskoczyłaś go – powiedział zamiast zwykłego „cześć”

- Wierz mi same też jestem zaskoczona – było mi coraz ciężej wyczuwając jego namacalną obecność .

     Łukasz stał tak jak stał a jego oczy nie wyrażały nic. Przecież to on przestał się odzywać, to on zdecydował. O co mu teraz chodziło? Gdy już zwątpiłam, że do mnie podejdzie ruszył się z miejsca. Zbliżył się na jakiś metr, zaczęłam drżeć a na ciele pojawiła się gęsia skórka. Co się teraz wydarzy? Usłyszałam tylko ciche „Witaj” Nie podał mi ręki, nie popatrzył prosto w oczy. Rzucił tylko to krótkie witaj i wrócił do drużyny. Nie było w tym słowie ani chłodu ani ciepła ani szczęścia ani złości. Było tak beznamiętne, bezpłciowe jakby wcale nie padło z jego ust.

 

Specjalnie dla Tajemniczej, która przypomniała mi o tym, że jeszcze ktoś czeka na wpis tutaj i dla Dakoty, która bardzo mi pomogła w naszych rozmowach na gg i motywowała mnie przy pisaniu. Dziękuję :*
Chyba powinnam gdzieś sobie wydrukować wielkimi literami, że „Zawalam to opowiadanie”. Doskonale wiem czemu tak jest i głównym powodem przynajmniej teraz nie jest moje życie, a moje lenistwo i strach, tak strach, że już nie wciągnę się w pisanie tutaj. Odkładałam napisane tego rozdziału jak tylko mogłam. Zwalałam na to, że kończę Niepoukładane marzenia. Musiałam się porządnie kopnąć, by skrobnąć tutaj rozdział.

Pewnie zaskoczyłam tym niemałym przeskokiem czasowym. Początkowy miały być to tylko góra 2 miesiące, ale 7 wyjdzie lepiej, jeżeli chodzi o fabułę. Idzie jak po grudzie, ale nie zostawię tego opowiadania, to Wam mówię. Choćby miało to trwać nie wiadomo jak długo tutaj też będzie finał i tego się trzymajmy.

PS. Wiem, że siedziba zarządu Sovi jest przy Lenartowicza, a nie na hali, ale wiadomo w opowiadaniu pewne fakty da się naciągnąć ;)