11. W konfrontacji z szarą rzeczywistością nie raz pozostajemy bezsilni.

 /Magda/

Stanowczo mam za słabą wole, zamiast zaraz po powrocie z Paryża wsiąść do pociągu i wracać do domu ja wylądowałam na mieszkaniu Kadziewicza. Jego lokum znajdowało się na Podwisłoczu a z okien kuchni i salonu widok pokazywał halę Podpromie. Zastanawiałam się, gdzie Kaśka znalazła nam to mieszkanie? Czy będzie z niego daleko tutaj? Niestety, wszystkie moje pytania dotyczące lokalizacji pozostawały bez odpowiedzi, brunetka w tej sprawie milczała jak grób. Już ja się z nią policzę jak tylko się zobaczymy.

- Nie wiem czy perspektywa, by widzieć dzień w dzień swojej miejsce pracy jest najlepszym pomysłem – zaśmiałam się spoglądając przez okno na Rzeszów skąpany w popołudniowym słońcu.

- Zawsze można kupić rolety i wszystko pozasłaniać – Łukasz również śmiał się ze mną. – Mi nawet odpowiada to miejsce podobno na tym samym osiedlu mieszka jeszcze kliku siatkarzy. Za to z tego co wiem to Gregor mieszka naprzeciwko – skinął głową na bloki znajdujące się po drugiej stronie rzeki tuż przy hali.

- No to ten będzie miał już całkiem dobrze 5 minut i będzie na miejscu – już miałam mu powiedzieć, że sama mam nadzieję, że zamieszkam w pobliżu, kiedy Amelka wpadła do kuchni domagając się lodów.

Z racji tego, że Kadziu nie miał ich na stanie całą trójką wybraliśmy się w kierunku rynku, który znajdował się niedaleko. Od razu mogłam odczuć jak Rzeszów różni się od Tarnowa. Tutaj co drugi przechodzień pozdrawiał Łukasza a grupki nastolatków zgromadzone w pobliskich ogródkach piwnych prosiły o autograf. Nie ukrywam, że czułam te ciekawskie spojrzenia, a nawet kilka szeptów pod moim adresem, ale nie było to nic nieuprzejmego. Na uśmiech odpowiadałam uśmiechem, zdawałam sobie jednak sprawę, że moja osoba wzbudziła prawie tak samo wielkie zainteresowanie jak obecność Amelii u boku Łukasza. Sama nie mogłam ciągle się przyzwyczaić, że powoli staję się częścią tego świata, który do tej pory był mi zdany tylko i wyłącznie z gazet, portali internetowych czy telewizji. Na razie wszystko odbywało się bezboleśnie bez żadnych nietypowych historia. Czy tak miało być zawsze? A ja miałam się przekonać, że bycie z siatkarzem od środka wygląda tak jak bycie z normalnym facetem i, że tylko na forach internauci dorobili to tego taką dziwną otoczkę.

- Łukasz ja powinnam wracać. W domu wiedzą, że dziś przyleciałam, zaczną się tylko niepotrzebne pytania, a pojutrze i tak muszę wracać do pracy – siedziałam wtulona w jego ramie, gdyby to ode mnie zależało z chęcią zostałabym już tutaj na zawsze.

- Jutro sam cię odwiozę, podrzucę Melę do Ignaczaków i spędzimy jeszcze kilka godzin razem. A co do tego ostatniego to, żeby nie marnować czasu to… - zbliżył swoją twarz do mojej a ręka zawędrowała na odsłonięte udo. – Melka chyba już śpi co powiesz na… – musnął wargami mój policzek przesuwając się powoli w stronę ust. Nie musiał nawet kończyć, oddalam mu ten pocałunek i każdy kolejny. Nie mogłam się obejść bez jego ust, jego dotyku głosu, zapachu. Zakochałam się na zabój i, choć nie wiedziałam jak to jest z jego strony to w takich chwilach zapominałam o tym, chciałam cieszyć się tym co mam. Byłam nauczona, że od życia nie można wymagać za wiele, bo nie raz brutalnie potrafi odebrać nawet maleńką namiastkę szczęścia. Siatkarz wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni, gdzie cicho, ale z ogromną czułości kochaliśmy się kolejny już raz.

***

/Krzysiek/

Dominika dała nam dziś w kość tak jakby chciała nas ukarać za to, że nie zabraliśmy jej na te wakacje a w tym czasie została z dziadkami. Coś mi podpowiadało, że kolejne moje dziecko wrodziło się we mnie. Iwonka była jakaś nie w sosie dlatego postanowiłem sam zająć się dzieciakami i ogarnąć przygotowania do snu. Z Sebastianem nie było problemu, wystarczyło dać mu do ręki jego ulubiony komiks i sam zajął się sobą, za to Doma gaworzyła w najlepsze nie mając wcale ochoty na sen. Śpiewałem, kołysałem, robiłem głupie miny a jej niebieskie oczka wpatrywały się we mnie z radością bez grama zmęczenia. Dopiero po jakiejś godzinie zasnęła na całego. Gdy wszedłem do kuchni Iwona rozmawiała przez telefon, nie miałem zamiaru jej przeszkadzać jednak, gdy padło nazwisko Łukasza zwyczajnie z ciekawości zostałem przysłuchując się rozmowie.

- Kiedy ja ci powtarzam, że nas też postawił przed faktem dokonanym. Również o tym nic nie wiedziałam! – rzuciła coraz bardziej poirytowana.

- …

- A, po co miałabym do ciebie dzwonić, czy to, by coś zmieniło? Przecież chyba nie przyjechałabyś do nas? – pytała swoją rozmówczynie.

-…

- Nie wmawiaj mi, że go z Krzyśkiem kryjemy, przestań się doszukiwać w każdym wydarzeniu intrygi, by tobie zrobić na złość! – teraz to już wpieniła się na całego.

-…

- Część! – dokończyła rzucając telefonem o stół. Wiedziałem, że to nie mogło być nic dobrego. Rzadko, kiedy widziałem swoją żonę w takim stanie. Teraz nawet najdelikatniejszy żart, który chciałbym rzucić, by rozładować atmosferę mógł wywołać tylko kolejna awanturę.

- Kto to był?- w sumie nie wiem po co pytałem, bo podświadomie znałem odpowiedź.

- Kamila, dowiedział się, że Łukasz nie zabrał Moniki na ten wyjazd, jej matka widziała Kadziewiczówne w centrum handlowy. Teraz ma do nas pretensje, że nic jej nie powiedzieliśmy – tak Kama była dobra, by zawsze winnych widzieć w kimś innym tylko nie w swojej osobie.

- Powiedziałaś jej o Magdzie? – jeżeli tak byłem przekonany, że wynikną z tego same kłopoty.

- Pytała to odpowiedziałam, nie będę jej kłamać. To, że jej nie lubię nie znaczy, że mam ją oszukiwać. Z resztą w tej sprawie mam takie samo zdanie jak ona. Głupotą było, że Kadziewicz zabrał Magdę na wspólne wakacje z Amelką. Przecież dla dziecka to nie jest taka łatwa sytuacja, no, ale jemu można powtarzać a on i tak wie swoje – nie mogłem uwierzyć, że Iwona bierze stronę byłej Kadziewicza.

- Amelia polubiła Magdę. Jakoś nie zauważyłem, żeby miała z tym problemy – nie chciałem się na ten temat kłócić widząc, że Iwona ma odmienne zdanie, ale musiałem jakoś obronić decyzję przyjaciela.

- Już mi nie rób wykładów jak dzieci reagują na pewne sprawy. Podejrzewałam, że jak Łukasz wróci do Polski to będą z tego tylko same kłopoty. Nie mieszajmy się już do tego, widzisz, co to z nami robi sami też się kłócimy – teraz sama zbliżyła się do mnie i wtuliła w mój bok. Fakt życie z takim przyjaciele jakim był Kadziu nie należało do łatwych, jego pomysły często przewyższały moje a Iwona miała co jakiś czas obawy bym i ja nie zrobił znów czegoś głupiego. Oboje ciągle pamiętaliśmy tą „olsztyńską” aferę.

- Dobrze nie będziemy się już wtrącać, ale pozwól mi przynajmniej zadzwonić do niego niech wie, że Kama dowiedziała się o wszystkim – przytaknęła tylko biorąc się za przyrządzanie herbaty. Niestety, Łukasz nie miał zamiaru odebrać ode mnie telefonu. Gdyby to zależało tylko od mojej osoby to byłbym skłonny wsiąść teraz w samochód i osobiście mu o tym powiedzieć. Wiedziałem jednak, że Iwona nie była, by zadowolona z takiego pomysłu. Szybko wysłałem, więc sms-a z konkretną informacją. Miałem nadzieję, że przyjaciel szybko wyprostuje wszystko nie powodując większych zgrzytów na linii z byłą żoną.

***

/Kaśka/

Byłam trochę zła na Magdę, wróciła z Paryża, a nawet nie raczyła się odezwać. Dzwoniłam, ale nie odbierała, a potem zwyczajnie odzywała się automatyczna sekretarka albo, więc miała mnie dość albo rozładował jej się telefon. Szkoda, bo dzisiaj wraz z Karoliną i małą ekipą remontową w postaci moich dwóch postrzelonych braci mieliśmy odnawiać nasze pokoje. Od taty wygrzebałam niemałą sumkę na urządzenie tych pokoi. Nawet zaczęłam widzieć pozytyw w tym, że blondyna się nie odzywa, oszczędzi mi tych ciągłych narzekań, że to jest za drogie, a to jej nie potrzebne. Sama jej urządzę pokój bez gadania, najwyżej potem stwierdzi, że woli mieszkać na klatce schodowej. Kolory były wybrane, z racji tego, że oba pokoje nie różniły się metrażem było obojętne, który z nich zajmę. W moim ściany właśnie malowały się na bordowo z dodatkiem jednej ściany w odcieniach beżu u Magdy, za to miało być wesołe połączenie limonki ze śliwką. Sama Karolina była zachwycona metamorfozami jakie przechodziły w jej mieszkaniu i podkradła farby, by na jednej ze ścian w swoim pokoju namalować misterne wzory.

- Śliczne malujesz. Przyznaj się jesteś artystką i do Polski przyjechałaś odpocząć od zgiełku wokół twojej osoby jaki powstał w Stanach albo szukasz tutaj inspiracji – przyglądałam się, jak szatynka krótkimi pociągnięciami pędza maluje piękne wywijasy, łącząc odważnie kolory. Jej pokój był już wyremontowany i urządzony, w rogu stała sztaluga a na niej płótno ze szkicem jakiegoś krajobrazu.

- Maluję, bo to mi pomaga zapomnieć – odparła krótko odwracając się do mnie plecami. Była bardzo skrytą osobą w sumie nie wiele o niej wiedziałam, ale, za to byłam pewna, że dobry z niej człowiek.

- Złamane serce? – ciekawość nie pozwoliła mi zamilknąć w tej chwili. Dziewczyna milczała nadal stojąc tyłem. Może ją uraziłam tym pytaniem?- Dobra nie będę naciskać, wybacz.

- Mówiłaś coś? – ponownie odwróciła się do mnie pytając zdenerwowana, jakby ostatnie słowa w ogóle nie padły.

- Nie nic, idę po coś do picia, widziałam tutaj niedaleko sklepik. Chcesz coś? – ta pokręciła tylko głową. Wyraz jej twarzy się zmienił, już nie była taka radosna jak przedtem, nie miałam pojęcia czemu jej zachowanie tak się zmieniło. Chyba nie powiedziałam nic złego.

Szłam spokojnie w stronę sklepu, kiedy moją uwagę przykuł maleńki kotek próbujący przejść na drugą stronę uliczki. Rozejrzałam się niespokojnie w obie strony szukając zagrożenia, ale nic takiego nie było w pobliżu. Jednak po chwili zaparkowany nieopodal niebieski wóz ruszył w stronę kociaka, który ze strachu przystaną na środku drogi. Ja nie wiele myśląc ruszyłam na pomoc łapiąc go w ostatniej chwili sama ryzykując potrącenie. Pisk opon rozległ się po osiedlu a zaraz potem kierowca wysiadł z wozu przerażony równie mocno jak ja. Nie zważałam na jego minę a naskoczyłam na niego.

- Jak jeździsz baranie! Nie widziałeś go! – krzyczałam nie patrząc na to, że górował nade mną o dobre pół metra.

- Nie widziałem przepraszam naprawdę. To słońce tak pada, że ogranicza widoczność – odezwał się po polsku, ale z wyraźnym wschodnim akcentem. Nie byłam pewna jakim dokładnie tu Magda była ekspertem nie ja. Przyjrzałam się mu dokładniej. Brunet był odstawiony w garnitur na pewno nie tani, na ręce miał porządny zegarek, fura też była niezła. A co jak to członek jakiejś rosyjskiej mafii? Tak wiem za dużo kryminałów oglądam. Postanowiłam spuścić z tonu, przecież nigdy nic nie wiadomo

- To ja przepraszam – lepiej nie zadzierać z podejrzanymi typami, nie chciałam żadnych kłopotów. – Na przyszłość proszę jednak uważać – kociak cicho pomiaukiwał w moich ramionach.

- Dobrze – spojrzał skruszony prosto w moje oczy. Widziałam wiele błękitnych oczu w swoim życiu, ale te miały w sobie jakiś nieznany mi dotąd błysk i radość. Przestałam myśleć, że człowiek o tak dobrym spojrzeniu może mieć zatargi z jakąś ciemną stroną. –Ja muszę już jechać, mam nadzieję, że temu kotu nic nie jest – pogłaskał malucha a ten rozmruczał się na dobre.

- Ja tego dopilnuje – stałam i szczerzyłam się do niego jak głupia, ten mężczyzna dziwnym sposobem mnie zawstydzał. Patrzyłam jak ponownie wsiada do swojego granatowego BMW zastanawiając się kim jest. Miałam wrażenie, że gdzieś go już widziałam, ale akurat coś takiego zdarza mi się często. Usiadłam na pobliskiej ławce czekając może ktoś zainteresuje się małym kocurkiem, niestety nie poszczęściło mi się. Wróciłam do mieszkania z zamiarem napisania jakiegoś ogłoszenia, a, jeżeli nikt się nie zgłosi to będziemy mieli na mieszkaniu jeszcze jednego lokatora.

***

/Magda/

Dochodziło południe a my dopiero teraz wstaliśmy z łóżka. Amelia nadal smacznie spała, a zasłonięte zasłonki w jej pokoju dawały magiczny różowy półmrok. My sami ciągle uśmiechaliśmy się do siebie wspominając wspólnie spędzone chwile. Wtedy w czterech ścianach sypialni mogłam przekonać się, że siatkarzowi na mnie zależy, przynajmniej tak to odczuwałam. Czułe słowa szeptane do ucha, gesty i to, że nie jesteśmy tam po, to by zaspokoić pojawiającą się żądzę dawały mi przeświadczenie, że powinno być dobrze między nami. Kadziu przygotował tosty a ja parzyłam poranną kawę, odkąd spróbował mojej kawy po raz pierwszy ciągle się jej domagał. Istna sielanka. Moje myśli pogalopowały daleko zastanawiałam się czy tam mogło, by wyglądać nasze życie?

- Widzę, że humor dopisuje, w sumie to się nie dziwię od zawsze wiedziałem, że znam się na rzeczy – pochylił się nade mną całując w kark.

- Mogłabym tak codziennie- nie do końca wyrwana ze swoich marzeń powiedziałam nie zastanawiając się nad mocą tych słów. Chyba teraz była odpowiednia chwila, by powiedzieć o tym, że również zamieszkam w Rzeszowie.

- Jak już jesteśmy przy tym temacie to byłaś pierwszą kobietą, która zbudziła się w tym łóżku i nie mam… - nie dane było mu dokończyć zdania, ponieważ w korytarzu rozległo się głośne pukanie do drzwi. Wyminął mnie klnąc cicho pod nosem. Czy on teraz chciał mi zaproponować stały związek i żebym z, nim została? Czy był już na to gotowy? Przynajmniej tak odebrałam to, co chciał powiedzieć.

- Kompletnie cię pojebało! – usłyszałam kobiecy krzyk. –Myślałeś, że się nie dowiem?! Jak widać już wiem! – głos zbliżał się z chwili na chwilę a zaraz potem w drzwiach kuchni pojawiła mi znana ze zdjęć szatynka. Kamila obrzuciła mnie wzrokiem pełnym pogardy, po czym odwróciła się do Łukasza wrzeszcząc nadal. –Teraz wziąłeś się za małolaty?! Tak nisko już upadłeś. Jak już zamierzasz pieprzyć się z kolejna swoją fanką to rób, to, ale nie w obecności Amelii! Niepotrzebne jej takie przygody – czułam się, jak intruz słuchając tych wyzwisk i wrzasków.

- W tej chwili się uspokój, obudzisz małą! – Kadziewicz szarpnął Kamę za rękę wciągając ją do kuchni.

- Tobie już podziękujemy. Nie mam zamiaru załatwiać rodzinnych spraw przy… - zamilkła jakby szukała odpowiedniego słowa. Może dobrze, że go nie znalazła, bo spodziewałam się usłyszeć od niej to, co najgorsze. Nim wyszłam poczułam jeszcze delikatne muśnięcie dłoni Łukasza o moje przedramię, ale to wcale nie dodało mi otuchy. I tak w jej oczach byłam tą najgorszą, zwykłą dziwką. Słysząc ciągłe krzyki dobiegające z kuchni zerknęłam jeszcze na chwilę do Melki, spała, ale już bardziej niespokojnie, chyba była przyzwyczajona do takich kłótni. Potem wróciłam do sypialni i szybko zaczęłam pakować swoje rzeczy, wiedziałam, że, dopóki Kamila znajduje się tutaj ja nie jestem mile widziana. Przemykając do łazienki po pozostawione tam wczoraj kosmetyki wrzaski nadal niosły się w najlepsze.

- Możesz przestać wtrącać się w moje życie! – domagał się Kadziu.

- Będę się wtrącać, dopóki Amelia będzie z tobą przebywać ! Mam tylko nadzieję, że to doświadczenie cię czegoś nauczy, zabieram małą do Olsztyna jeszcze dziś! Ty się kolejny raz nad sobą zastanów. Jesteś ojcem nie rób ze swojego domu burdelu! Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ta blondi coś dla ciebie znaczy, przecież cię znam! – po tym pytaniu zapadła cisza, a ja tak bardzo teraz właśnie chciałam usłyszeć tę jedną jedyną odpowiedź, jednak się nie doczekałam. Nie było sensu bym została tutaj dłużej zarzuciłam torbę przez ramię i pojawiłam się w korytarzu. Nie wiem czy Łukasz był świadomy tego, że doskonale słyszałam każde słowo, stał teraz wściekły opierając dłonie o blat stołu a Kamila wytrzymywała to spojrzenie. Zauważył mnie po chwili i gdy spojrzał na mnie dostrzegłam w jego oczach mieszaninę złości, smutku i wyrzutu. Nie mogłam wysilić się na, choćby jedno słowo czy uśmiech. Nie robiąc nic ruszyłam w stronę drzwi przez nikogo nie zatrzymywana. Idąc w stronę dworca w głowie nadal miałam ich krzyki i jego wyraz twarzy. Chyba tam w środku przed paroma chwilami dostałam odpowiedź kim byłam dla niego. Brak jakiejkolwiek obrony mojej osoby dał mi do zrozumienia, że tak naprawdę nie znaczyłam dla niego zbyt wiele, gdyby było, inaczej chyba stanął, by w mojej obronie a tak. Przeczucie podpowiadało mi, że to spojrzenie, którym mnie obdarował było ostatnim jakie miałam okazje zobaczyć. Na moście Zamkowym przystanęłam na chwilę, by poszukać w torbie moich raybanów, mimo zachmurzenia wsunęłam je na nos ukrywając pojawiające się w oczach łzy. Z każdym kolejnym krokiem było ich więcej i więcej. Powinna była się przygotować na podobną scenę i taką ewentualność, że tak to się może skończyć. Jak widać byłam zbyt naiwna myśląc, że wszystko samo się poukłada tak jak tego chcę. Teraz już nie było czego układać, moją historię z Kadziewiczem powinnam uważać za zamkniętą. Już nie wierzyłam, że to skończy dobrze.

Fabuła tego rozdziału, żeby nie było była zamierzona od samego początku, dlatego ten rozdział kończy się tak, a nie, inaczej. Nie wiem czy ktoś będzie mnie jeszcze pamiętał i chciał to czytać, ale, jeżeli tak dajcie znak. Może to jakoś, choć trochę mi pomoże.

Nie wiem, co będzie z tym blogiem. W zeszłym tygodniu już myślałam, że jest dobrze, kiedy udało mi się ruszyć z pisaniem. Niestety, w tym przeżyłam bardzo mocne załamanie twórcze. Jest coraz gorzej ze mną, coraz ciężej mi się pisze i choć bym chciała to jakoś nie idzie. Wiem, że Was zawiodłam i na pewno padną takie słowa. Zawiodłam też przede wszystkim samą siebie i cholernie źle się z tym czuje. Dodaję, bo obiecałam, że dodam. Kolejny rozdział, o ile się jeszcze jakiś pojawi nie prędzej jak za miesiąc może nawet później.

Przepraszam.