13. A teraz już dla Ciebie jest za późno o 12 łez…

/Magda/

     Po całej tej „prezentacji” nawet nie pamiętam jak znalazłam się na zewnątrz przed halą. Nogi same poniosły mnie w kierunku naszego bloku. Ciągle miałam przed oczami obraz zaskoczonego Kadziewicza, a w głowie dudniło mi to nic nie znaczące „Witaj”. Nie tego oczekiwałam, w sumie to sama nie wiem czego się spodziewałam, ale chyba nie tego. Serce nadal mi łomotało a w żołądku pojawił się spory kamień. Na nic zdały się miesiące oszukiwania się, że uczucie, którym obdarzyłam siatkarza przejdzie samoczynnie. Wystarczyło jedno spojrzenie skierowane bezpośrednio na mnie a wszystko pojawiło się tak jakbym nigdy tego nie odtrącała. Byłam na siebie zła, bo nie tak to sobie wyobrażałam. Czy ja nie mogłam się zakochiwać i odkochiwać, kiedy chciałam? Oczywiście, że nie, Magda zawsze musiała cierpieć miesiącami, zanim wyleczy się z kolejnej nieszczęśliwej miłości i złych wyborów. Po tych wszystkich wydarzeniach związanych z Kadziewiczem znów wróciłam do palenia. Nałóg, który zawładną mną w latach nastoletnich wcale nie został pokonany , tylko uśpiony i wtedy gdy byłam słaba i nie miałam jak się temu opierać szpony nikotyny znów zacisnęły się wokół mnie. Wystarczył jeden maleńki „dymek” a ja ponownie znalazłam ukojenie w niby zwyczajnym paleniu. Gdy dym wypełniał moje płuca wszystko stawało się łatwiejsze do zniesienia. Obiecywałam sobie, że rzucę, ale sama dobrze wiedziałam, że na tę chwilę to są puste obietnice. Jeszcze nie teraz, nie dziś powtarzałam za każdym razem, gdy sięgałam po kolejnego papierosa. Gdy zaciągnęłam się ostatni raz przede mną zmaterializował się Łomacz z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy, chyba nie przeczuwał co go zaraz czeka.

- Wiesz, że zaraz cię zabiję, uduszę albo coś w ten deseń? – w oczach bruneta pojawiła się nutka strachu, ale zaraz roześmiał się dając mi do rozumienia, że te moje groźby nie robią na nim wrażenia.

- Madziu przecież się cieszysz. A, jeżeli nie to niedługo zaczniesz i jeszcze będziesz mi dziękować z ten pomysł – szczerzył się pokazując rząd białych zębów. Może on powinien pomyśleć nad jakaś reklamą pasty do zębów, nadał, by się idealnie.

- Nie Madziuj mi tutaj! – syknęłam wyrzucając niedopałek.

- Ale ty lubisz jak się tak o ciebie mówi – ta rozmowa od samego początku pokazywała jak dobrze przez ten okres kilku miesięcy się poznaliśmy. Grzesiek, kiedy trzeba potrafił to wykorzystać.

- Lubię, ale teraz to ci nie pomoże – trzymałam się swojego, starając przy tym utrzymać srogi ton głosu co przy nim było wyczynem.

- Hola, zaraz ja ci się zacznę odgrażać! Miałaś nie palić! – dosłownie rzucił się na mnie i wyciągnął z ręki paczkę, której nie zdążyłam schować do kieszeni, po czym wyrzucił ją do kosza.

- Wisisz mi 10.40 – zaznaczyłam poważnie. – Nie stać mnie na wyrzucanie ponad połowy paczki.

- Teraz już cię będzie stać – roześmiał się, gdy weszliśmy do klatki za co otrzymał ode mnie cios w tył głowy.

- Czyli już nie ukrywasz, że jesteś, za to po części odpowiedzialny? – pytałam, choć dobrze wiedziałam jaka jest prawda, ale chciałam usłyszeć to z jego ust.

- Powiem tylko, gdy będę pewien, że nic mi nie grozi – spojrzał na mnie z ukosa.

- Mów… - ponagliłam go.

- Dobra, dowiedziałem się przypadkiem o tym, wkręciłem w to dziewczyny i wspólnymi siłami teraz będziesz dietetykiem Sovi. Wiem, że miałem nie wtrącać się w twoje sprawy, ale taka okazja to się trafia chyba raz na milion – przyznałam mu rację kiwając głową. Ta praca to było dla mnie marzenie i nawet moja przeszłość z Łukaszem tego nie zmieni.

- Powinnam być zła na ciebie i na dziewczyny, ale nie potrafię. Cieszę się, że was mam. Chodź na obiad, bo znając ciebie to znów masz pustki w lodówce – zaprosiłam Grzesia do nas. Dobrze wiedziałam, że brunet uwielbia stołować się, jak typowy student: dania gotowe, zupki chińskie Zamarłam, gdy zdałam sobie sprawę, że pewnie większość siatkarskich kawalerów tak się odżywia, przyjdzie mi to zmienić oby z pozytywnym skutkiem.

***

/Łukasz/

     Byłem w szoku, nie spodziewałem się, że jeszcze kiedykolwiek uda mi się zobaczyć Magdę, do tego w takich okolicznościach. Nie miałem pojęcia jakim cudem blondynka znalazła się w sztabie Resovi, nawet nie wiedziałem, że trenerzy poszukują kogoś o jej kwalifikacjach. Podejrzewałem, że jej praca nie będzie wymagać bliskich kontaktów z zawodnikami, to nie zmieniało jednak faktu, że powinienem z nią porozmawiać. Dobrze wiedziałem, że zachowałem się nieodpowiednio, że dziewczyna zasługuje na wyjaśnienia, ale czy będzie w stanie je zrozumieć, ja sam nie byłem do końca pewien czy te kilka miesięcy temu postąpiłem słusznie. Zrywając, wtedy kontakt z dnia na dzień bez słowa straciłem ją bezpowrotnie, ale chyba nie miałem wyboru, wtedy czułem, że nie ma innego wyjścia. Zwyczajnie stchórzyłem i tyle i dalej ciężko było mi się do tego przyznać dlatego wybrałem najprostszą drogę. Zachowałem się, wtedy całkiem, inaczej niż byłem do tego przyczajony, ale tak najwyraźniej musiało być. Teraz żałowałem, ale to niczego już nie zmieni.

     Za to Magda się zmieniła, to było widać szczególnie w jej zewnętrzny wyglądzie. Stała się bardziej kobieca, włosy sięgały jej już do ramion i zgubiła przy tym swoją dziewczęcość a przeistoczyła się w kobietę. Już nie była moją Madzią.

- Łukasz czy ty mnie w ogóle słuchasz?! – usłyszałem krzyk Krzyśka, który szedł ze mną ramie w ramię po parkingu.

- A czy wyglądam na takiego, który, by się słuchał? – zdobyłem się na nikły uśmiech.

- No właśnie nie! Mówię, że coś ci się chyba pomyliło, twój samochód jest tam – Igła wskazał odwrotny kierunek, w którym szliśmy.

- Musze się przejść, pomyśleć – powiedziałem bardziej do siebie niż do niego.

- Chodzi o Magdę? – pytał. Jak zawsze dobrze wiedział co mi chodzi po głowie.

- To chyba oczywiste. Nie mam bladego pojęcia co z tym zrobić. Czy ona w ogóle będzie chciała ze mną rozmawiać? Wiem, tylko że muszę jej powiedzieć. Powinienem był to zrobić od razu. Łudziłem się wtedy że odcinając się od niej będzie łatwiej. Raczej nie da się żebyśmy oboje udawali, że między nami nic się nie wydarzyło, ja tak nie potrafię – zwierzyłem się ze swoich dylematów.

- Kama postawiła cie niemal przed faktem dokonanym, Magda powinna to zrozumieć – próbował usprawiedliwiać moje zachowanie.

- Pewnie, by zrozumiała, tyle że jak dobrze wiesz nie raczyłem jej o tym powiedzieć. Nie wiem jak teraz to odbierze, gdy po paru miesiącach nagle zacznę się tłumaczyć – widząc Krasikov przekonałem się, że nigdy nie była mi obojętna. Sam przed sobą nazywałem ją moim małym światełkiem. Wprowadzałam do mojego niepoukładanego życia taką normalność którą zawsze lubiłem, choć siatkówka była dla mnie jedną z najważniejszych rzeczy, to tęskniłem za zwykłym życiem, spokojem. Wiedziałem, że po mnie tego nie widać a jednak czasami, gdy patrzyłem na swoich rodziców to pragnąłem wieść podobne życie do nich. To jednak na pewno nie było mi dane, nie z moim charakterem już raz próbowałem i nie wyszło.

- Porozmawiaj z nią, może połowa niepewnych rzeczy między wami stanie się bardziej jasna. Podpytałem Andrzeja Magda zaczyna pracę w poniedziałek, chyb, że chcesz to załatwić wcześniej? – byłem wdzięczny Igle, że mnie wspiera. On wiedział jak sprawa wyglądała od środka, jego pomoc była dla mnie nieodzowna.

- Chciałbym zrobić to, jak najszybciej, ale nie chce się narzucać. Myślę, że spróbuje z nią porozmawiać jak zjawi się na Podpromiu. Ona przecież dobrze wiedziała, że gdy przyjmie tę pracę spotka tam również mnie, muszę się z tym sam oswoić. Dziś też się nie popisałem, ale cholera nie wiedziałem jak mam się zachować. Czułem się, jak ostatni skurczybyk, gdy jej smutne spojrzenie ukryło się pod tym nikłym uśmiechem i znalazło się na mojej twarzy. Dobra kończymy już, bo widzisz gadam jak jakoś popapraniec z melodramatu – urwałem, dopiero teraz zaczęło do mnie docierać, że zapewne wyrządziłem jej sporą krzywdę moim wcześniejszym postępowaniem. Nie byłem dupkiem bez serca, którego nic nie obchodzi, niestety często zachowywałem się, właśnie jak taki dupek.

***

/ Magda/

     Byłam bardzo mile zaskoczona, nie spodziewałam się, że dostanę swój własny profesjonalnie zaopatrzony gabinet. Andrzej zdradził mi, że niedługo na drzwiach zawiśnie tabliczka z moim imieniem i nazwiskiem. Tyle, że ja nie wiedziałam czy będzie to aż tak konieczne, bo nie miałam pojęcia czy sprawdzę się w tej pracy. Starałam się rozgościć i ogarnąć wszystko, gdy rozdzwonił się telefon. W pierwszej chwili podskoczyłam ze strachu, dopiero po kilku sekundach zorientowałam się co się dzieje. Była to pani Gosia z sekretariatu, prosiła bym stawiła się u niej. Dziś nie ubrałam się już tak oficjalne, jak w pierwszym dniu, z resztą nie zniosłabym takiego strojenia się, na co dzień, zwykła błękitna bluzka, rurki i kozaki wystarczyły, panią prezes przecież nie jestem. Wiem, że dziwne myśli chodzą mi po głowie, ale dostaje jakiejś głupawki przechadzając się tak swobodnie po zapleczu jednego z najlepszych klubów w Polsce, powoli do mnie dociera, że staje się jego częścią.

- Już jestem – lekko zsapana wpadłam do sekretariatu.

- Magda nie trzeba było się tak spieszyć, to w sumie nic ważnego. To dla ciebie – wskazała na pakunek leżący na krześle obok – Nasz klubowy strój. Mam nadzieję, że trafiłam z rozmiarem, jak nie to zawsze możesz wymienić – wyjaśniła.

- Dziękuje, przymierzę i dam znać. Ma pani dla mnie coś jeszcze, przez telefon wydawało mi się, że tak – pani Gosia wspominała o niespodziankach, jak na razie dostałam jedną.

- Żebyś wiedziała – uśmiechnęła się tajemniczo. – Masz już adoratorów – popatrzyła znacząco na dwa bukiety tulipanów, różnił je tylko kolor. – Taka piękna dziewczyna a w naszej drużynie trochę kawalerów jest , więc się nie dziwię. Twój gabinet był zamknięty dlatego wzięłam je na chwilowe przechowanie. – rozgadała się. Chyba była z niej typowa gaduła. A może to przez, to, że jak na razie była tutaj jedyną kobietą którą spotkałam i widziała we mnie partnerkę do rozmów.

- Od kogo są? – byłam bardzo zaskoczona, ale równocześnie coś mi się tutaj nie podobało. Miałam swoje przeczucia, może pani Gosia je potwierdzi.

- Niestety, nie mogę, obiecałam, że nie powiem – nie chciałam na nią naskakiwać i naciskać, pewnie i tak nic, by mi nie powiedziała.

- Dziękuję, może sama do tego dojdę – zabrałam obydwa bukiety, paczkę ze strojem i tak obładowana ruszyłam ponownie do swojego pokoju.

- Widzę, że klubowe i narodowe barwy już na dobre zawładnęły twoim sercem – obok mnie pojawił się Ignaczak – Daj pomogę – zabrał ode mnie paczkę z dresem.

- No, nie wiem, gdyby wziąć pod uwagę zieleń liści to były, by to barwy Bułgarii albo Włoch – droczyłam się, choć sama nie przepadałam za tymi nacjami, bynajmniej nie w siatkówce.

- Daj spokój, tylko nie oni lepiej się trzymajmy mojej wersji – roześmiał się.

- A może to ty maczałeś w tym palce? Po tobie to się wszystkiego można spodziewać – postanowiłam go troszkę podpytać .

- Ja nic nie wiem – zaparł się. Może miał rację, a to ja miałam jakąś paranoje.

- Dobra leć już, wiem, że macie trening – odesłałam go, gdy znaleźliśmy się pod drzwiami. Nie był zadowolony i zanim udał się na boisko to wyżalił mi się, że musi harować za trzech, że nikt go nie docenia, a on już nie jest taki młody i wszędzie go po tych treningach strzyka.

     Ustawiłam obydwa bukiety na biurku i dopiero teraz zauważyłam, że oba mają dołączone bileciki. Najpierw sięgnęłam po ten, który znajdował się przy białych tulipanach: „Witam piękną koleżankę, liczę na owocną współpracę” przeczytałam i nie wiedziałam co o tym myśleć. Koleżanką w drużynie Sovi mógł mnie nazwać tylko Grzesiek i Krzysiek, Łukasz raczej nie użył, by tego słowa. Do wcześniej wymienionej dwójki też one mi nie pasowały. Gdyby bukiet był od wszystkich to raczej pisało, by „witamy”, a nie „witam”. Samoczynnie ręka zawędrowała mi do drugiego bileciku z czerwonego bukietu, tutaj znalazłam tylko „ Przepraszam”, nie miałam trudności, by się domyślić, kto był autorem tego słowa. W przypływie wzburzenia chwyciłam czerwone kwiaty i wrzuciłam je do pustego kosza. Czy on myśli, że jedno przepraszam wszystko załatwi?! Jeżeli tak to bardzo się pomylił, nie byłam już naiwnym dzieckiem, który na to poleci.

     Przez resztę przedpołudnia analizowałam wstępnie wyniki każdego z siatkarzy. Chciałam wprowadzić coś nowego do tego typu pracy, jednak, by to się udało będzie mi potrzebna indywidualna rozmowa z każdym z nich. Miałam zamiar przedyskutować to z Andrzejem i właśnie, wtedy ktoś zapukał do drzwi. Gdy podniosłam głowę, by spojrzeć na swojego gościa serce zaczęło walić dwa razy szybciej i ze sto razy głośniej.

- Mogę? – zapytał niepewnie. Skinęłam tylko głową, jakoś zaschło mi w gardle. – Wiem, że jesteś na mnie wściekła… - zaczął.

- Łukasz nic nie wiesz, nie masz bladego pojęcia co czuję i co czułam. Nawet nie próbuj stawiać się w mojej sytuacji – starałam się opanować.

- Pozwolisz, że ci wyjaśnię? – jak widać ten po miesiącach milczenia nagle nabrał ochoty na tłumaczenie się.

- To i tak nic nie zmieni, ale, jeżeli ci na tym zależy to mów – chociaż wiedziałam, że cokolwiek, by nie powiedział to i tak mnie to zrani, to pozwoliłam mu na to. Próbowałam na niego nie patrzeć i szukałam jakiegoś innego punku do obserwacji, z drugiej strony jednak to było śmieszne przecież nie będę go wiecznie unikać.

- Musiałem, wtedy tak postąpić, Kamila zagroziła mi, że całkiem odbierze mi Amelię, jeżeli nie zmienię swojego zachowania. Nie wiedziałem co robić –czułam, że to co mówi to prawda, ale wcale to nie polepszyło mojego samopoczucia. Jeszcze bardziej tymi słowami utwierdził mnie w tym, że nie traktował naszej relacji poważnie.

- Dlatego postanowiłeś olać mnie bez, choćby słowa wyjaśnienia ?! Tak mało dla ciebie znaczyłam, brawo bardzo dobrze to ukrywałeś, dostałeś to, co chciałeś i spadaj mała, tak?! Wiedz, że nawet takie gówniary jak ja mają uczucia. Mogłeś przynajmniej zadzwonić! – przestałam nad sobą panować, miałam okazje wygarnąć mu to, co się we mnie kotłowało już tak długi czas. Może i należałam do osób raczej spokojnych, ale czasami budziła się ta druga zła Magda.

- Magda to nie było wcale tak, myślałem, że tak będzie dla ciebie lepiej – ciągnął a ja miałam ochotę się roześmiać, na płacz już nie miałam siły.

- To źle myślałeś. Nawet takiej nic nieznaczącej osobie jak ja z małego miasta należało się te kilka słów. Ale, skoro byłam dla ciebie jedną z wielu to, co za różnica.

- Nie mówi tak, to wcale tak nie wyglądało, nie byłaś jedną z wielu – bronił się. Zauważyłam, że moja reakcja go zaskoczyła nie tego się spodziewał.

- Postąpiłeś tak jakbym była, to niczego nie zmieni. Teraz bądź tak miły i wyjdź – jedna połowa mnie szeptała mi żebym zachowała się, inaczej porozmawiała z Łukaszem na spokojnie, druga ta bardziej dominująca miała całkiem inne zdanie i to ona wzięła górę.

     Kiedy Kadziu zniknął starałam się ułożyć to, co mi powiedział na spokojnie. To, że stała za tym Kamila nie zdziwiło mnie, ale nie usprawiedliwiało jego zachowania. Gdyby mi wyjaśnił, wtedy zrozumiałabym, pozwoliłabym odjeść. Nie wyobrażałam sobie ze przeze mnie mógłby stracić córkę. Kamila wzięła mnie za zwykłą puszczalską fankę, z którą Łukasz sie zabawiał i pewnie nadal miałam mnie za taką. Jednak w tym wszystkim było inne rozwiązanie, z którego Kadziewicz nie skorzystał, wybrał najłatwiejsze postanowił się odciąć zamiast spróbować jakoś wszystko poukładać. Jego wybór, ja już nie byłam częścią jego świata.

     Nie byłam w stanie się już na niczym skupić, musiałam wyjść na zewnątrz. Trzasnęłam drzwiami prowadzącymi na tylny parking i oparłam się o barierkę odpalając papierosa.

- Palenie szkodzi – usłyszałam łamaną polszczyznę. Gdy się odwróciłam zauważyłam Biereżkę, który stał oparty o ścianę również z papierosem w dłoni.

- Co ty nie powiesz – przeszłam na rosyjski, by wiedział, że możemy swobodnie porozumieć się w tym języku

- Jeden dymek przed treningiem nie zaszkodzi – podszedł i oparł się o barierkę obok mnie.

- To, to ja już sobie ustalę z waszym lekarzem i trenerami – chciałam go postraszyć, ale w groźbach to ja nigdy dobra nie byłam

- To będzie nasza tajemnica – zaproponował zerkając z ukosa w moja stronę.

- Szybki jesteś, jeszcze się nie znamy, a ty już chcesz mieć ze mną tajemnicę. To może, żeby było łatwiej Magda jestem – nie wiem czemu, ale jakoś nie odczuwałam, że stoję sobie tak z jednym reprezentantów Rosji i gadam o, byle czym.

- Jurij albo Jurek jak na mnie tutaj mówią. Zgadzam się z tym co powiedziałaś wcześniej nie lubię marnować okazji jakie się nadarzają- szepnął.

- Jestem okazją, a co ja supermarket ? – znałam podobne teksty z gimnazjum czy szkoły średniej i nie widziałam w tym niczego złego. Staliśmy tak dalej wpatrując się w zachmurzone niebo. Kiedy ruszyłam do wyjścia Biereżko przytrzymał drzwi.

- Mam nadzieję, że bukiet się podobał? - odezwał się w ostatniej chwili.

- A, więc to ty – popatrzyłam mu pierwszy raz w oczy, odkąd zaczęliśmy rozmawiać – Owszem, bukiet bardzo ładny. Dobrze, że nie był czerwony, bo miał, by konkurencję- przy, nim zrobiłam się za bardzo gadatliwa, nie wiem po jaką cholerę wspomniałam o tym drugim bukiecie od Łukasza.

-Nie dziwię się taka piękna dziewczyna …– zaczął.

- Nie słódź mi już tak, to i tak cię nie uchroni przed tym co wam szykuje – gdyby nie to, że Jurija zaczepił Travica pewnie nasza rozmowa trwałaby nadal, tak to nasza trójka wymieniła między sobą uśmiechy i nasze drogi się rozeszły. Rosjanin, chociaż się tego nie spodziewałam był normalny, nie wiem czemu wcześniej miałam jakieś inne wyobrażenie o jego osobie, że gwiazda, że na pewno jest buńczuczny i zbyt pewny siebie. Ok. tego ostatniego mu nie brakowało co mi już zdążył zaprezentować. Będę musiała popytać co nieco o niego Łomacza, Grzesiek był mi to winy, parę sekretów nie zaszkodzi.

 

Dedykacja dla Shelby za to, że do nas wróciła i dla Panny A za to, że chciało jej się nadrabiać te rozdziały i jeszcze jej się tutaj spodobało.

Zaskoczone przemianą Magdy, w sumie ja też, ale Krasikov wreszcie pokazała charakterek, którego często jej brakowało. Razem się przekonany czy ta przemiana wyjdzie jej na dobre. Muszę Wam podziękować, że tutaj zaglądacie, zostawiacie opinie, bo wiem, że to opowiadanie z racji mało „popularnych” bohaterów nie jest aż tak ciekawe. Akcja toczy się swoim ślamazarnym tempem, wiem, że mało innych bohaterów ciągle tylko Magda i Łukasz, tak jest mi łatwiej, w swoim czasie u innych też zacznie się dziać więcej.