08. Czasami, by poczuć szczęście wystarczy naprawdę niewiele.

/Magda/

Miałam wrażenie, że to co wydarzyło się wczorajszego wieczora, a raczej nocy można, by było rozłożyć na dobre kilka dni a i tak nie zabrakło, by wrażeń. Odkąd zaczęłam się spotykać z Łukaszem życie nabrało innego tempa, wszystko działo się intensywnie ze zdwojoną szybkością. Ja sama przyzwyczajałam się do tego. Zauważyłam jedną bardzo znaczącą zmianę w swoim życiu. Najzwyczajniej na świecie się zakochałam i było mi z tym cholernie dobrze. Oczywiście nadal ciągle odzywała się we mnie ta stateczna Magda, która musi przemyśleć wszystko na tysiąc sposobów, ale szybko zagłuszała ją ta nowa, która ulokowała się w moim sercu. Czy byłam zaskoczona tym uczuciem, które pojawiło się jakby znikąd? Ani trochę. Od zawsze należałam do osób u, których dość szybko pojawia się to uczucie. Jednak od dłuższego czasu starałam się je tłumić w siebie, by nie doznać zawodu. Z Kadziewiczem było, inaczej z początku sama nie wiedziałam czego oczekiwać po tej znajomości i broniłam się gdzieś tam w środku przed tym wszystkim. Na nic się to zdało. Za każdym razem, gdy jego usta dotykały moich a ciało było blisko mojego tak, że czułam rytm jego serca przenosiłam się w inny świat a cała reszta przestawała się liczyć. Jego wczorajsza propozycja była dla mnie ogromnym zaskoczeniem i długo nie mogłam zasnąć rozważając to, co powiedział. Słyszałam przed piątą nad ranem perlisty śmiech Kaśki i głos, który chyba należał do Łomacza, gdy żegnała się z nim przy drzwiach. Potem były odgłosy budzącego się do życia miasta, gwar uliczny i dobiegający gdzieś z oddali śpiew ptaków a ja podjęłam decyzję. Nie widziałam sensu, żeby zastanawiać się nad tym dłużej, inaczej czekały, by mnie kolejne noce pełne rozważań i wątpliwości.
Siedziałam na łóżku czekając aż Wieczorek pozbiera wszystkie swoje rzeczy a jakieś dziwnie chochliki znów pojawiły się w mojej głowie pytając czy na pewno dobrze robię podejmując taką, a nie inną decyzję.
- Magda mówię do ciebie, gdzie ty mi znów odlatujesz? Czyżby, kiedy mnie nie było to ty z Łukaszem pozwoliliście sobie na małe szybkie co nieco ? – no tak nie zdążyłam jej jeszcze zdać relacji z wczorajszego wieczora.
- Gorzej Kasiu, gorzej – stwierdziłam siląc się na poważną minę a ta z przejęcia klepnęła obok mnie na łóżku.
- Chyba mi nie chcesz powiedzieć, że Łukasz w tym wieku jest no wiesz… - przeciągnęła, by chwilę później wydusić z siebie - …że on już nie może!
Nie mogłam się powstrzymać i wybuchnęłam śmiechem a przyjaciółka spojrzała na mnie jak na kogoś, kto dopiero uciekł z psychiatryka.
- Nie wiem, tego jeszcze nie udało mi się sprawdzić. Jak sprawdzę to dam ci znać – oberwałam, za to poduszką. – Ej za, co to, przecież to ty zaczęłaś, sprowadzając jak zawsze wszystko do jednego. Może i ty masz coś z naszych siatkarzy, bo oni też nawijali, by o seksie na okrągło – zerknęłam na nią mrużąc oczy a ta wydęła usta jak obrażona dziewczynka.
- Nie odwracaj kota ogonem – prychnęła w końcu. – Mów, o co chodzi, nie mam zamiaru męczyć się w tej niewiedzy.
- Łukasz zaproponował mi wyjazd do Paryża z Amelią i Ignaczakami… - miałam zamiar wszystko dokładnie zobrazować, ale brunetka zaczęła mnie ściskać i podskakiwać na łóżku jednocześnie.
- Zgodziłaś się prawda? – spytała, gdy uspokoiła swoje nadgorliwe reakcje.
- No właśnie powiedziałam, że się zastanowię i zastanowiłam się już, ale nie wiem czy dobrze robię – z kim jak, z kim, ale z Kasią mogłam się podzielić tym, że ciągle czułam się nieswojo.
- Hej chyba mi nie chcesz powiedzieć, że mu odmówisz? – jej oczy z chwili na chwilę zmieniały swój rozmiar, by przybrać wreszcie wielkość pięciozłotówek.
- Chyba się zgodzę – wypuściłam głośnio powietrze mówiąc to. – Boję się, ale jak nie zaryzykuje to nigdy się nie dowiem czy wato było i będę żałować do końca życia – po tych słowach nastąpiła kolejna fala ściskania z jej strony, tak, że obie leżałyśmy po paru sekundach na łóżku głośno się śmiejąc.
- Ale ci zazdroszczę, Paryż i te sprawy. Też bym pojechała – rozmarzyła się brunetka.
- Akurat to dla ciebie żaden problem. Bierz ze sobą Grześka i heyah – wbiłam jej palec między żebra, po czym uciekłam na drugi koniec pokoju, wiedziałam, że tego nie znosi.
- Mi się wydawało, że spałaś jak wróciłam? – popatrzyła na mnie spod byka rozmasowując miejsce w które ją dźgnęłam.
- A mi, że wolałaś Bartmana niż Grześka i mając okazje to wybierzesz raczej tego pierwszego i to z nim będziesz flirtować – dobrze pamiętałam jej przeciągłe westchnienia, gdy kamera podczas spotkań naszej kadry robiła zbliżenie na osobę Zibiego.
- Daj spokój miała bym być z kimś ładniejszym ode mnie. Nie zniosła bym tego – filmowym gestem rozrzuciła swoje długie pukle po plecach. – A tak na poważnie to Zibi jest bardzo fajny chłopakiem, ale nie dla mnie. Po za tym mam jakieś dziwne przeczucie, że to jeszcze nie ten czas a on kiedyś gdzieś tam przypadkiem spotka tą jedyną tak jak ja tego jednego – wymachiwała rękami odprawiając jakieś dziwne rytuały w powietrzu, śmiejąc się przy tym jakby wypiła przynajmniej pół butelki czystej.
- Znów bawisz się w te dziwne przeczucia i inne farmazony, kiedy ci się to w końcu znudzi –westchnęłam patrząc na zegarek, za 10 minut miałyśmy się znaleźć w lobby na dole.
- Oj, tam, Grześ na chwile obecną też był fajny – poruszyła brwiami znów wypełniając pokój swoim zabawnym rechotem.
W drodze na dół dowiedziałam się, jak Kaśka spędziła wczorajszą noc i poranek w towarzystwie Łomacza. Doskonale przy tym odczytując jej zamiary co do jego osoby. Traktowała Grześka jak spoko faceta, ale nie wiązała z, nim jakiś większych planów z resztą jak to ona ma w zwyczaju. Miałam nadzieję, że nie zawróciła mu zbytnio w głowie i, że on również miał podobne podejście do ich relacji, inaczej poczuje zawód. Na dole czekali na nas już prawie wszyscy a ja nerwowo spojrzałam na zegarek bojąc się, że to my jesteśmy powodem tego zgromadzenia. Jednak to Kurek był tym ostatnim niedobitkiem z naszej grupy. Po kilku minutach pożegnań, deklaracji, że znajdziemy się na FB udało nam się ruszyć w stronę parkingu. Kątem oka spoglądałam na Kasię, która z jakimś nieodgadnionym wyrazem twarzy kroczyła u boku Grzesia naszego niespodziewanego towarzysza podróży.

***

Mniej więcej w tym samym czasie co u dziewczyn …

/Grzesiek/

Nie mogłem uwierzyć, ale to chyba było to. Czyżby los był aż tak łaskawy dla mnie i pozwolił bym mógł szybciej zapomnieć o Natalii? Na chwilę obecną tak właśnie było a moją głowę zaprzątał obraz roześmianej twarzy brunetki, jej wesołe zielone oczy i otwarty sposób bycia. Gdy pocałowała mnie przy fontannie pierwszy raz od kilku miesięcy poczułem się znów szczęśliwy. Może to Kasia pomoże mi zapomnieć o tych przykrych wydarzeniach. Zbyszek od razu odkrył, że to jedno spotkanie wywarło na mnie duże wrażenie i śmiał się z tego trochę pod nosem.
- Bartman zejdź ze mnie ok.?! – rzuciłem w niego adidasem a ten w ostatniej chwili się uchylił. Jak zwykle miał szczęście.
- A czy ja mówię źle o całej tej sytuacji? – pytał mnie brunet odrzucając z powrotem but. – Mam tylko takie wrażenie, że trochę ci to wszystko ogłupiło i już widzisz ołtarz i wypowiadaną przysięgę. Nie zagalopowałeś się przypadkiem?
Łatwo mu było mówić, pewnie jego śpiewka wyglądała, by inaczej, gdyby sam został potraktowany podobnie jak ja przez Nati. Sam przestałem już pomału wierzyć, że uda mi się tym zapomnieć a teraz czułem, że może tak być. Może i moje nadzieje były zbyt duże i zbyt szybko wybiegałem w przyszłość, ale taki już byłem, nie interesowały mnie znajomości na jedną noc.
- To co ja mam zrobić, kiedy ona tak mi się podoba, że, odkąd ją tylko zobaczyłem nie mogę przestać o niej myśleć – załamałem ręce i usiadłem na szafce przy łóżku.
- Może ją najpierw poznaj, a potem dopiero zaczniesz układać menu weselne – Bartman i te jego ironiczne rady. Z drugiej strony podświadomie wiedziałem, że on ma racje, ale chwilowo wolałem upajać się beztroskim szczęściem.
- Z resztą będę miał dziś doskonałą okazję, by poznać ją bliżej, zabieram się z Kadziem do Rzeszowa a wiem, że on podwozi dziewczyny do Krakowa na mieszkanie – cieszyłem się na ten plan, już miałem wszystko obgadane z Łukaszem, który nie miał nic przeciwko temu bym zabrał się z nimi.
- Mam wracać do Warszawy sam, jesteś okropny! – Zbyszek zaczął udawać załamanie i wielką rozpacz. – Boże, co ta miłość potrafi zrobić z ludźmi – roześmiał się na koniec, na całe szczęście, bo już myślałem, że będzie miał mi za złe, że zostawiam go samego w podróży.

… z każdą kolejną minutą, gdy znalazłem się w samochodzie zacząłem mieć przeczucie, że miałem zbyt wygórowane ambicje. Kasia była miła, wesoła tak samo, jak wczoraj, ale coś mi podpowiadało, że na nic więcej nie mogę liczyć z jej strony a wydarzenia z nocy były tylko miłym akcentem. Niestety, droga do Krakowa, gdzie rozstawaliśmy się z dziewczynami minęła zdecydowanie za szybko.
- Na pewno nie możecie jechać z nami? – dopytywałem błagalnie a Wieczorek kręciła przecząco głową.
- Musimy się spakować i zdać mieszkanie właśnie dziś a te wszystkie nagromadzone klamoty same do pudeł się nie schowają – oznajmiła ze smutkiem.
- To może wam pomożemy? – z nadzieją spojrzałem na Łukasza szukając u niego jakiejś aprobaty.
- Grzesiek dramatyzujesz z resztą umówiliśmy się na 15 a już jest 13.10 chyba nie chcesz się spóźnić na to obejrzenie mieszkania. Dziewczyny nie mieszkają na drugim końcu Polski zawsze, gdy ja będę się wybierał do Tarnowa ty możesz zabrać się ze mną – Kadziewicz postawił mnie momentalnie na ziemi. Z jednej strony miał rację, ale z drugiej on nie miał w tym sezonie na głowie kadry a ja przecież do Rzeszowa miałem się sprowadzić dopiero w październiku na sezon ligowy.
- Widzę, że wszyscy przeciwko mnie, ale macie rację przesadzam – uśmiechnąłem się, bo jeszcze dziewczyny wzięłyby nie za jakiegoś humorzastego gbura któremu nic nie pasuje.
- Na pocieszenie Grzesiu masz tu nasze numery telefonu, bo znając już trochę Łukasza to zapomni – Magda wręczyła mi karteczkę z zapisanymi kontaktami uściskała serdecznie, a potem odeszła na bok, by pożegnać się z Kadziem.
- Do ciebie też mogę zadzwonić? – wolałem się upewnić pytając o zdanie Kasię na ten temat, bo czułem, że to co się między nami stało miało odmienne znaczenie dla mnie i dla niej.
- Jasne, inaczej nie dałabym ci tego numeru – ona znów to zrobiła podeszła do mnie i pocałowała w usta. Nie wiedziałem już co mam myśleć o zachowaniu tej dziewczyny.

Już w Rzeszowie…

- Spodobała ci się co? – bardziej stwierdził niż zapytał Łukasz, gdy zmierzaliśmy do klatki wskazanej przez miłego przechodnia.
- Tylko błagam nie praw mi morałów. Zibi już dziś wystarczająco mi nawrzucał – szybko się ubezpieczyłem na taką ewentualność.
- Nie mam zamiaru. Kaśka to świetna dziewczyna, dość postrzelona, ale, jeżeli na kadrze dajesz radę wytrzymać z Kurkiem to z nią nie będziesz miał problemu – Łukasz poznał już brunetkę mogłem, więc mu zaufać, jeżeli chodzi o zadnie jakie miał na jej temat. – Jak chcesz to spytam Magdę co i jak? –zaproponował.
- Może na razie poczekamy co przyniesie czas.
Gdy mijaliśmy kolejne piętro przy jednym z drzwi zobaczyliśmy dziewczynę szarpiącą się z zamkiem, która klęła siarczyście mieszając przekleństwa po polsku i po angielsku.
- Może pomożemy? – niemal równocześnie zaoferowaliśmy z Kadziem pomoc. Szatynka na początku spojrzała na nas z przestrachem tak jakby pierwszy raz widziała dwóch facetów o takim wzroście a przecież ja nie zależałem do tych najbardziej wyrośniętych. Może przestraszyła się, że zwyczajnie ktoś obcy zaczepia ją na korytarzu?
- Dziękuje nie umiem sobie z tym poradzić. Te drzwi ciągle się zacinają –odezwała się po chwili milczenia, w jej głosie słychać było bardzo wyraźny amerykański akcent. Po kilku sekundach udało nam się zamknąć drzwi.
- Dziękuje jeszcze raz, gdyby nie panowie to spóźniła bym się do pracy – wskazała na aparaty, które leżały u jej stóp.
- Nie ma za co, ale proszę najlepiej poprosić swojego chłopaka, by na nie spojrzał, bo wygląda na to, że mogą tak robić częściej - na moją wzmiankę o chłopaku szatynka spojrzała na mnie i oblała się rumieńcem a w jej oczach dostrzegłem jakiś nieodgadniony smutek i zakłopotanie. Mimo, że błękit jej oczu był ciepły tlił się w nich żal może zagubienie, sam nie wiedziałem co to dokładnie jest.
- Jeszcze raz dziękuje. Good bye – dodała i już zbiegała po schodach na dół.
- Widzę, że piękna sąsiadka ci się szykuje –dodał Kadziewicz, gdy wspinaliśmy się na kolejne piętro, gdzie znajdowało się moje mieszkanie.

***

/Łukasz/

Kolejne dni z jednej strony minęły mi bardzo szybko a z drugiej wlekły się, jak nigdy. Przed wyjazdem było mnóstwo załatwiania, biegania i ciągłych telefonów od Kamili, która raz po raz tłumaczyła jak mam się zajmować własnym dzieckiem. Przecież nie byłem aż tak kiepskim ojcem żebym tego nie potrafił. Magda zgodziła się na wyjazd co podnosiło mnie na duchu na myśl o spędzeniu z blondynką tych kilku dni od rana do wieczora. Fakt ten wolałem zataić przed byłą żoną, bo znając ją jeszcze wyskoczyłaby z tym, że zakazała, by Amelce wyjazdu. Monika również była szczęśliwa, że może zostać w pracy, ale nie ukryło się przed nią to, że mam już kogoś na jej miejsce. Na szczęście moja młodsza siostrzyczka była równie postrzelona jak ja, więc obiecała trzymać język za zębami, nie szwędać się w tym czasie po Olsztynie, żeby nie wpaść na Kamę i życzyła udanego wyjazdu.
Amelia z chwili na chwilę była coraz bardziej podekscytowana a apogeum osiągnęła, gdy usiedliśmy na krzesełkach w poczekalni na lotnisku Jasionka. Wierciła się z każdą chwilą coraz bardziej nie mogąc się już doczekać.
- Tatusiu czemu nie ma ujka Ksysia? Moze on zapomnial? – wyciągała główkę, by dostrzec w niewielkim tłumie sylwetkę Ignaczaka.
- Kochanie wujek już dzwonił, zaraz będzie, o spójrz już idzie – dostrzegłem Igłę, który wraz z Iwoną i Sebastianem zmierzali w naszym kierunku. Melka została wyściskana i wycałowana na wszystkie strony a ja z Sebastianem przybiliśmy piątek na przywitanie.
- Łukasz, gdzie jest Monika? Nigdzie jej nie widzę – spytała zaniepokojona Iwona, gdy omiotła wzrokiem ludzi znajdujących się wokoło.
- Nie wiecie o wszystkim, Monika z nami nie leci – nie było sensu dłużej trzymać ich w niewiedzy, skoro już za chwilę wszystko miało się wydać. Oboje patrzyli na mnie zaskoczeni.
- Oszalałeś! Chcesz dać Kamili kolejny powód, by ograniczyła ci kontakty z małą?! – Iwona naskoczyła na mnie. Tak ona potrafiła robić to, jak nikt, przecież, na co dzień od lat przebywała z Krzyśkiem a jego też trzeba było ciągle przywoływać do porządku.
- Iwonka daj spokój, jestem pewien, że Łuki wie, co robi – Krzysiek szedł mi na ratunek i od razu został, za to zgromiony wzrokiem. Nie chciałem, żeby już na lotnisku powstała jakaś nerwowa atmosfera. Może lepiej byłoby, gdybym powiedział, im o tym wcześniej? Teraz było już pozamiatane.
- Tatusiu a ta niespodzianka? Mowiles ze to jescze przed samolotem – Amelia wróciła do nas po kilku minutowej zabawie z Sebkiem. Teraz wszystkie oczy zostały zwrócone na mnie z wyczekiwaniem. Nie spodziewałem się aż takiego zamieszania.
- Już, zaraz sama zobaczysz –spojrzałem na córkę, a potem podniosłem wzrok na tłum ludzi. – Właśnie do nas idzie –uniosłem rękę i pomachałem Magdzie, która odwzajemniła gest uśmiechając się do nas z lekkim zdenerwowaniem na twarzy.
- Zaszalałeś chłopie – usłyszałem jeszcze głos Krzyśka, nim blondynka znalazła się obok.

  

Chciałabym pisać krótsze rozdziały , bardziej konkretne, ale mi nie wychodzi. Jak siadam, by pisać to dostaje jakiegoś słowotoku, że i tak musze wszystko skracać, by nie zanudzać Was niepotrzebnymi dialogami i opisami. Z resztą mam wrażenie, że jest tego za dużo. Ale dobra ja się podobno nie znam, bo wy twierdzicie, że wszystko jest w porządku.

To może ja się przestanę nad tym zastanawiać i zamilknę?

Według wstępnego zarysu Igła miał tutaj być inny, ale nie mam serca go takim zrobić. Tak, więc wszystko najprawdopodobniej spadnie na Iwonę.

Ważne ogłoszenie na koniec! Nie wiem, kiedy tutaj pojawi się kolejny rozdział, trochę mi się w życiu pozmieniało ostatnio, a do tego już niedługo zbliża się sesja. Mam nadzieję, że poczekacie.

Ściskam Was mocno.