14. Odpuścić, czy zawalczyć?

/Łukasz/

     Wkurzyłem się, może trochę też sam siebie dobiłem, do końca nie mogłem powiedzieć co było teraz mocniejsze moja złość czy pojawiające się zrezygnowanie. Rozmowa z Magdą przebiegł niestety tak jak się tego spodziewałem. Nie miałem nawet pretensji do niej, że wyrzucała mnie za drzwi, cud, że w ogóle miała ochotę mnie słuchać. Gdyby to do mnie ktoś po ponad pół roku przyszedł i tak nieudolnie się tłumaczył zareagował bym podobnie jak nie gorzej. Blondynka i tak zachowała się taktownie, raz mogła wyrzucić mnie za drzwi, gdy tylko się w nich pojawiłem, dwa mogła mnie zwyzywać od największych skurwieli. Nie zrobiła ani jednej z tych rzeczy, pokazała mi za to, że jest pewna swojego zdania i wygarnęła mi wszystko jeszcze bardziej odsłaniając to, że źle zrobiłem.

     Musiałem się chyba pogodzić z tym, że teraz to już jest koniec. Szkoda mi było tej znajomości, która przecież powoli przeradzała się w coś głębszego, ale czułem, że już nie mam u niej szans. Najlepiej będzie jak dam jej spokój i tak dostatecznie namieszałem w jej życiu, nie chciałem przysparzać jej jeszcze więcej zmartwień i kłopotów. Ograniczę się do kontaktów z Krasikov w formie czysto zawodowych i będzie tak jakby miedzy nami nigdy niczego nie było. Może i to nie jest do mnie podobne, może nie powinienem tak łatwo rezygnować, wiedziałem jednak, że dla niej będzie lepiej jak odpuszczę.

     Pomyśleć, że, gdybym te kilka miesięcy temu nie podsłuchał jej rozmowy z Kaśką i nie włączył się w nią wszystko mogłoby się potoczyć, inaczej. Teraz pewnie dopiero budowalibyśmy między sobą relacje, a nie odgradzał się do tego co było między nami. Z tego wszystkiego zamiast wróć po porannym treningu do domu to przez 4 godziny włóczyłem się nad Wisłokiem. Teraz nie pozostało mi nic innego jak udać się bezpośrednio na Podpromie, by odbębnić popołudniowe zajęcia z piłką.

- … gdyby nie to, że ten policjant jest kibicem Resovi jak nic zapłacił bym ten mandat – usłyszałem po otwarciu drzwi od szatni. Gyorgy z wielkim zaangażowaniem opowiadał zgromadzonym już chłopakom swoja przygodę. Od samego początku polubiłem Niemca, po za boiskiem był typem spokojnego, ale i wesołego człowieka, za to na boisku budził się w nim jakiś dziki zwierz.

- Ostrzegałem żebyś tyle nie jeździł – roześmiał się Igła, to nie był pierwszy raz, gdy Grozer miał taki problem u nas w Polsce.

- Nie mogę się przyzwyczaić to dych ograniczeń, u nas w Niemczech…- tym samym Jurek rozpoczął kolejną swoją opowieść o tym jak to jest u nich. Był to częsty obrazek z wielu szatni, gdzie spotykali sie zawodnicy o różnych narodowościach. Nie słuchałem jednak jego opowieści Krzysiek również nie miał takiego zamiaru, bo usiadł obok mnie .

- Powiesz coś wreszcie? Dobijałem się do ciebie dziś całe przedpołudnie, a ty nie odbierałeś. Czyżby to był dobry znak, a ty i Madzia oddawaliście się, tzn. cielesnym pocieszeniom w ramach przeprosin.

- Igła jak cie lubię, tak teraz lepiej zamilknij, bo nie ręczę za siebie – wiedziałem, że nigdy bym Krzyśkowi nic nie robił, ale niektóre jego żarty i świętego, by z równowagi wyprowadziły, szczególnie, gdy nijak się miały do powagi sytuacji.

- Czyli nic z tego – westchnął. – Ale ja widziałem się rano z Magdą i bukiet od pani Gosi zabrała w sumie to dwa bukiety, oba były twoje?

- Mój był ten czerwony i co z tego, że zabrała jak potem widziałem go w koszu, ten drugi to nie wiem od kogo – doskonale zauważyłem, że moje kwiaty zostały wyrzucone do kubła, z resztą ten drugi bukiet również nie dawał mi spokoju.

- Mi się wydaje, że ona musi ochłonąć, może dla niej jest wciąż za wcześnie? – próbował kombinować Krzysiek.

- Nie wysilaj się, ja już czuję że… - nie zdążyłem dokończyć, bo w drzwiach pojawił się Biereżko z wielkim uśmiechem na ustach.

- Mówię wam z tej Magdy to gorąca sztuka jest – pełen zadowolenia przemaszerował do swojej szafki – Coś mi mówi, że końcówka tego sezonu dzięki niej będzie jeszcze bardziej interesująca.

- Wziął byś się lepiej za granie, a nie podrywanie naszej dietetyk – to Igła pierwszy się odezwał, choć i ja miałem ochotę powiedzieć coś podobnego w kierunku Rosjanina.

- O co ci teraz chodzi? Gram przecież na tyle na, ile pozwala mi trener na spółkę z lekarzem, doskonale wiesz jak wygląda sprawa z moim kolanami – obruszył się w geście obrony.

- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Dziewczyna dziś zaczęła pracę a ty zachowujesz się tak jakby rozpoczął się okres godowy u zwierząt – na takie porównanie sam bym z pewnością nie wpadł, ale Libero udało się to idealnie.

- Krzysiek spasuj, to nie ma sensu – próbowałem uspokoić przyjaciela. Czułem, że jeszcze dwa , trzy zdania a Krzyśkowi rozplącze się język i wszyscy zaraz dowiedzą się, że kiedyś miedzy mną a Magdą coś było. To był jedna z wad Ignaczak, pod wpływem zdenerwowania robił się aż zanadto gadatliwy.

- Niby czemu mam mu odpuszczać? Ona nie jest świeżym mięsem, niech wie, że tak się u nas dziewczyn nie traktuje. Jak mu się podoba to niech zachowuje się odpowiednio – czułem, że on to robi dla mnie i z mojego powodu, niestety ta dyskusja szła za daleko.

- Posłuchałbyś Łukasza, bo on wie, co mówi – Jurij wyraźnie podbudowany tym, że stanąłem bardziej po jego stronie nabrał jeszcze pewności siebie. – Laska jest niczego sobie, ale z tego co się dowiedziałem, ktoś z was również do niej startuje. Przyznała mi się, że dostała jeszcze jeden bukiet- tymi słowami Rosjanin spowodował, że wszyscy w szatni zamilkli i zaczęli się przysłuchiwać tej rozmowie. Wszyscy byli ciekawi, kto postanowił przypodobać się nowemu nabytkowi Sovi. – No już gadajcie od kogo ten drugi bukiet? – ani myślałem, żeby mówić, że ode mnie. Do tego aż się we mnie zagotowało, kiedy dotarło do mnie, że bukiet Biereżki został potraktowany tak jak należy a mój wylądował w koszu.

- Alek na pewno nie od ciebie, bo ty byś mu konkurencji nie robił – poklepał Ahrema po plecach, tak ta dwójka się potrafiła między sobą dogadać. – Grześki chyba też nie…- tym razem spojrzał na Łomacza i Kosoka. Kadziu ty masz żonę jak reszta – spojrzał wymownie na mnie.

- Byłą żonę syknąłem – ok. rozumiałem, że Kamila kilkukrotnie pojawiła się z Amelką na Podpromiu, ale nie rozumiałem, ile razy mam tłumaczyć, że poza Melką mnie z nią już nic nie łączy.

-No dobra byłą, ale chyba ty to już dla niej za stary jesteś, oczywiście bez urazy – teraz to już przesadził.

- Może pozwól jej sam decydować o tym czy jestem za stary czy nie! – niewiele, by brakowało a rzucił bym się na niego z pięściami.

- Chwilowo gustuje chyba w nieco młodszych, widziałem ogień w jej oczach, kiedy na mnie parzyła – przechwalał się.

- Nie bądź taki pewien! – od początku nie chciałem wdawać się w tą dyskusję, ale już dawno stałem się jej częścią.

- A co sam może znasz ja lepiej? Przyznaj się, że sam do niej uderzasz – pytał kpiąco.

- Jeszcze byś się zdziwił, znam Magdę i wiem, że nie poleci na twoje tandetne słówka. Możesz spytać również Grześka i Krzyska oni też ją znają .

- Przestań tak wyliczać, bo jeszcze zaraz pomyślę, że kiedyś już ją miałeś, skoro twierdzisz, że ją tak dobrze znasz – ostatkiem sił powstrzymałem się, by się na niego nie rzucić. A to, co chciałem zatrzymać dla siebie i tak powoli wypływało na powierzchnię.

- Dajcie już spokój oboje. Dziewczyna jest z nami jeden dzień a wy zachowujecie się, jak samce walczące o swoje terytorium. Skąd możecie wiedzieć czy ona już kogoś nie ma, może nie macie nawet powodu, by skakać sobie do oczu – Alek wszedł miedzy nas na spółkę z Grozerem chyba dla bezpieczeństwa, by nie rozpętała się między nami bójka.

- Panowie zapraszam – Lubo zastukał w drzwi tym samym wołając nas na trening . Ty samym powstrzymał, by atmosfera zgęściła jeszcze bardziej.

Kiedy szliśmy korytarzem Łomacz wyminął mnie mamrocząc coś pod nosem udało mi się usłyszeć tylko : „ Co ja najlepszego narobiłem, mogłem powiedzieć od razu” Nie do końca rozumiałem, o co mu chodziło, ale moje przeczucie podpowiadało mi, że akurat te słowa dziwnym trafem odnoszą się do tego co wydarzyło się w szatni.

***

/Magda/

     Kiedy weszłam do mieszkania Kaśka obdarowała mnie i bukiet białych tulipanów podejrzliwym spojrzeniem.

- Wiedziałam, wiedziałam, no po prostu wiedziałam – recytowała jak zacięta płyta.

- Spokojnie, bo się zapowietrzysz – oddałam jej na chwile bukiet, by zdjąć buty i płaszcz.

-Teraz go sumienie ruszyło i jak znów cię zobaczył to przypomniał sobie, że istniej coś takiego jak przeprosiny. Boże, co za dupek z tego Kadziewicza, pomyśleć, że go lubiłam – ciągnęła nadal.

-Uspokój się, te kwiaty to nie do niego – zabrałam od niej tulipany a ruszyłyśmy razem do kuchni.

- Jak to nie od niego? To do kogo? – piszczała, nie potrafiąc zahamować ciekawości.

-Te są do Biereżki – wyjaśniłam na spokojnie, jeden wulkan energii w postaci Wieczorek w zupełności wystarczy.

-Czekaj „TE”, to były jakieś inne? – chwila spokoju na jaką liczyłam po przyjściu z pracy raczej nie nadejdzie.

- Tak do Łukasza też dostałam, wylądowały w koszu – tłumaczyłam cierpliwie, im prędzej wszystko jej powiem tym szybciej da mi spokój.

- Miałam rację, że sumienie go ruszy. Jestem dumna, że się nie dajesz. A rozmawiałaś z nim? – wywiad mogę uznać za rozpoczęty.

- Powiedzmy, wyjaśnił mi powody dlaczego się nie odzywał… - opowiedziałam jej wszystko.

- Nadal uważam go za dupka –podsumowała brunetka, gdy skończyłam.

- Nie mówmy już o tym, ja naprawdę na dziś mam dość – to ciągle bolało, wiedziałam, że przed przyjaciółka tego nie ukryje, ale wiedziałam również, że ona nie będzie drążyć tematu, gdy ją o to poproszę.

- Dobrze zajmijmy się, za to miłym akcentem dnia. Co takiego zrobiłaś, że Jurij obdarował cie takim bukietem? – szybko przeszła do innego tematu, za to ją kochałam.

- Właśnie nic – roześmiałam się. – W sumie to z początku nawet nie wiedziałam, że to do niego, dopiero później podczas naszej rozmowy to wyszło.

- No proszę a, kto przez cały weekend powtarzał, że nie będzie się spoufalał z zawodnikami?- przypomniała mi jak zapierałam się, że moje kontakty z chłopakami będą czysto zawodowe, no może nie wliczając w to Grześka.

- Ale my tylko chwilę rozmawialiśmy – starałam się bronić.

-Tak, może i tak, ale ja to widzę, ten dwój blask w oku – dopiekła mi.

-Nie mam żadnego blasku w oku, nie jestem już dzieckiem, by po jednej rozmowie zaraz mieć takie objawy.

- Tłumacz się i tak to nic nie da, ja swoje widzę i swoje wiem. Przecież on to ci się podoba od 2007 roku od Katowic! – upierała się przy swoim i miała racje. Tak Jurij już, wtedy w jakimś tam stopniu zajął sobie w moim sercu maleńki jego skrawek. Tyle, że to była tak nic nie znacząca sympatia. Do tego on nie był jedynym zawodnikiem, który miał taki skrawek w moim sercu.

-Co z tego, to działa na tej samej zasadzie jak z Miljkovićzem, Savanim czy Toniuttim –przypomniałam o tym.

- Teraz ta zasada się zmieni, z tą trójką pracować nie będziesz a z, nim owszem – niczym przedszkolak zagrała na własnym nosie, po czym wyciągnęła jednego tulipana i zaczęła wdychać jego woń.

- Nic się nie zmieni i tego się trzymajmy – zadecydowałam

- Zobaczymy jak długo – przekomarzała się ze mną nadal. Była bardzo mocno przekonana o tym, że na nic tutaj moje uparte stawianie na swoim, tak jakby czuła co wydarzy się później.

***

/Grzesiek/

     Chciałem, żeby ten trening się już skończył, dość miałem już tych podejrzliwych i badawczych spojrzeń Łukasza w moją stronę. Jak najszybciej się dało wziąłem prysznic, ubrałem się w pośpiechu i ruszyłem do głównego wyjścia z hali.

- Grzesiek czekaj! – usłyszałem jego głos.

- Co jest? – może jemu wcale nie chodzi o to o czym ja myślę. Łudziłem się.

- To ja raczej ciebie powinienem spytać co jest. Co znaczyły te twoje słowa : „ Co ja najlepszego narobiłem, mogłem powiedzieć od razu” ? –pytał.

- Nic, tak sobie tylko gadałem – próbowałem się kamuflować.

- Nie udawaj, jesteś kiepskim aktorem – może to było głupie, ale momentami to trochę bałem się Łukasza, a teraz to był właśnie taki moment, kiedy patrzył na mnie tym nieprzeniknionym, chłodnym wzrokiem.

- Wiedziałem, że to wyjdzie na jaw – chciałem odwlec to, co mam do powiedzenia w czasie, dlatego zamiast powiedzieć wprost zacząłem bredzić.

- Gregor do rzeczy, bo dobrze wiesz, że nie należę do osób cierpliwych – zaznaczył.

- To ja pomogłem Magdzie z tą pracą. Wiedziałem, że to dla niej świetna okazja, ona się męczyła w tej Biedronce i kiedy usłyszałem, że u nasz szukają dietetyka to… - rozpędziłem się i chciałem mu teraz powiedzieć wszystko jak najszybciej, ale ten gestem ręki mi przerwał.

- Jak to pracowała w Biedronce, skąd ty to w ogóle wiesz?! – teraz to Kadziu był mocno zdezorientowany.

- Bo Magda… może powiem to, inaczej. Pamiętasz tę dziewczynę, której pomogliśmy otworzyć drzwi, gdy szliśmy obejrzeć mieszkanie? – skinął głową, że pamięta. – Bo one, bo Magda mieszka z nią i z Kaśką, one wszystkie mieszkają w tym samym bloku co ja – jak widać nie wiele trzeba, bo w oczach Kadziewicza pojawiła się złość, teraz mi ją właśnie prezentował.

- I ty to ukrywałeś przez tak długi czas?! Przecież wiedziałeś, że ja i Magda…- zaczął mieć do mnie pretensje i właśnie, wtedy sam nie wiem skąd wstąpiła we mnie jakaś odwaga, by się mu postawić i wygarnąć co nieco.

- Tak wiedziałem, ale wiedziałem również, że postanowiłeś ją olać bez słowa. Ona poprosiła mnie bym ci nic nie mówił, że jest tutaj, że nadal utrzymujemy kontakt. Kiedy ciebie próbowałem o nią wypytać to zbywałeś mnie jednym zdaniem bym się nie wtrącał. Teraz się, więc mnie nie czepiaj, bo sam to schrzaniłeś! – ten nie spodziewał się mojego gwałtownego wybuchu, ale chyba on dał jakiś pozytywny skutek.

- Dzięki za uświadomienie, że jedna z rzeczy jaka mi wychodzi to rozpierdalanie komuś życia – podsumował z nutą smutku w głosie, złość, która jeszcze przed chwilą z niego kipiała powoli znikała.

- Daj spokój, mówię tylko jak było, gdyby nie ta praca nadal byś nie wiedział, że ona tutaj mieszka, że chodzi na mecze, że najprawdopodobniej robicie zakupy w tym samym sklepie – wyliczyłem.

- Może tak byłoby lepiej dla nas wszystkich ,teraz znów się wszystko gmatwa – odezwał się po dłuższej chwili milczenia.

- Odpuszczasz? – pytałem zdziwiony.

- Grzesiek nie mam co odpuszczać, już dawno to zaprzepaściłem – nie mogłem uwierzyć, że Łukasz postanowił się przede mną otworzyć.

-Ty nadal coś do niej czujesz, pojąłem to dzisiaj w szatni, kiedy zacząłeś kłócić z Biereżką, z początku myślałem, że nie robisz nic, kiedy Igła zaczął na niego naskakiwać, ale potem sam też nie byłeś lepszy – oddałem mu swoje spostrzeżenie.

- Bo tak jest, ale Magda dała mi do zrozumienia, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego – czuć było, że on już ustąpił, że nie ma zamiaru walczyć.

- Mówię ci, że powinieneś spróbować. Mam kontakt z Magdą od paru miesięcy i wiem, co mówię. Po za tym sam też walczę już przez tyle dni jak na razie bez skutku, ale jeszcze nie zamierzam się poddać – zdradziłem mu.

-O Kaśkę? – Kadziu dobrze zapamiętał, że brunetka przez jakiś czas była dla mnie kimś więcej.

- Nie, o Karolinę i mówię ci sam też spróbuj, przecież Kadziewiczowi nie wypada się poddawać po jednym koszu, ty tak nie jesteś – próbowałem wnieść do naszej rozmowy odrobinę pozytywnych akcentów.

- Nie chcę jej zniszczyć życia, może jej jest już lepiej beze mnie – no nie wierzyłem ja mam go namawiać do walki o kogoś kogo chyba kochał i kocha nadal.

- A skąd ty możesz wiedzieć jak jej jest i czego ona chce od życia – chyba tym zdaniem udało mi się coś w nim rozbudzić, bo lekko się rozchmurzył.

     Po tych słowach pożegnaliśmy się i każdy z nas ruszył w swoja stronę. Choć z początku uznałem ten dzień za jedne z najgorszych to chyba teraz moneta postanowiła się odwrócić. Przed wejściem do klatki natknąłem się na Karolinę, która jak zwykle obwieszona aparatami i obiektywami wracała ze swojej pracy ze studia fotograficznego. Skoro z Łukaszem mi się udało to postanowiłem pójść za ciosem.

- Daj pomogę – nie czekałem na pozwolenie zabrałem część rzeczy, które niosła szatynka.

- Przecież bym doniosła i tak tacham to od przystanku – zapierała się.

- Piękne dziewczyny nie muszą dźwigać, od tego jesteśmy my – wypiąłem dumnie pierś. Winda znów była zepsuta, dlatego szliśmy schodami . Oczywiście droga minęła za szybko a ja nawet nie zdążyłem przejść do konkretów.

- Karol poczekaj – zatrzymałem Orzechowską tuż przy drzwiach.

- Mam coś przekazać dziewczyną? – pytała niepewnie, ciągle w mojej obecności czuła się mocno skrępowana a ja nie wiedziałem czemu.

- Nie, ja chciałbym…, co byś powiedziała…, czy poszłabyś ze mną na urodziny do przyjaciela? – wydukałem, gdy zdecydowałem się wreszcie na ostateczna formę pytania.

- Ja nie wiem… - podejrzewałem, że taka będzie jej reakcja.

-To nie będzie nic zobowiązującego, wyjdziemy, rozerwiemy się trochę, weźmiemy ze sobą Magdę i Kaśkę, jestem pewnie, że Alek się ucieszy – postanowiłem dodać argument o zabraniu ze sobą przyjaciółek, inaczej szatynka pewnie była, by zdecydowanie na nie.

- Ten Alek od Sylwka – zapytała uśmiechając się pewnie na myśl o ich małym włochatym współlokatorze uratowanym spod kół alkowego BMW.

- Tak ten sam – przytaknąłem.

- Dziewczyny już wiedzą ? – czułem, że nadal się waha, ale już jest mniej nastawiona negatywnie niż parę chwile temu.

- Jeszcze ich nie pytałem, ale obiecuję, że zrobię to jak najszybciej. Chciałem najpierw zapytać ciebie czy się zgodzisz – miałem nadzieję, że dziewczyna zauważy, że postawiłem ja na pierwszym miejscu nie bez powodu.

- Kiedy ta impreza? – pytała co było dobrym znakiem.

- Za tydzień w sobotę – z racji tego, że był Wielki Post byłem pewien, że Orzechowska nie będzie mieć żadnych zleceń na uroczystości kościelne.

- Dobrze, ja się zastanowię i dam znać – odparła po chwil namysłu rumieniąc się nieznacznie. Na dziś mi to wystarczyło, był to i tak milowy krok, bo wcześniej wszystkie moje próby zabranie gdzieś Karoliny były bezowocne. Nie zatrzymywałem jej już dłużej i uradowany pobiegłem do siebie.

Jestem i tutaj.Rozdział z dedykacją dla Enchanted za naszą rozmowę na gg, wiele takie słowa dla mnie znaczą.

Dziś mamy więcej panów niż pań w rozdziale. Wszystko miało wyglądać, inaczej, ale znacie mnie, nigdy nie mam tego co sobie zaplanuje, bo głowa co innego a ręka piszę co innego. Impreza przy moich wyliczeniach będzie w rozdziale 17. Wiem wlekę akcje niemiłosiernie. Ostatnio się zastanawiałam jakim cudem na „Siatkówce a miłość” wszystko szło tak zwięźle mimo 3 par tak jak tutaj i nie doszłam do tego. Może ja się zmieniłam i już nie umiem tak pisać, jak w moim debiucie. Mam nadzieje, że jednak nie zanudzam.

Nawet nie wiecie jak moje serce się raduje, kiedy widzę tutaj nowe osoby, liczę, że będziecie ze mną nadal. Witam Was serdecznie.

Nie lubicie Jurija, ja tam go lubię, ale chyba nie uda mi się sprawić, że go tutaj polubicie bo… haha za dużo bym powiedziała. A, skoro jesteśmy już przy Biereżce to ku mojej wielkiej radość Paulinkaa zaczęła pisać z nim opowiadanie, jest ktoś chętny zapraszam na --> Esli-v-serdce